The Following

Mijn oud-collega Hein Bijvoet hield studenten van de Hogeschool van Amsterdam steevast voor dat ze het gemoed van de samenleving moesten leren duiden. Zelden zoveel moeilijk kijkende hoofden gezien. Toch is dat eenvoudiger dan het lijkt. Goed luisteren naar de albums van Zweed Axel Willner is voldoende. Het fenomenale debuut ‘From Here We Go Sublime’ (2007) – gestoken in gebroken witte hoes – was de perfecte soundtrack bij een wereld die zichzelf achterna holt. Het kijken naar de opkomende zon na een fenomenaal housefeest. De witte wijn smaakt nog uitstekend, de beats klinken nog aangenaam. Het feest is snel ten einde, zeker, maar daar denkt niemand aan. Nu, negen jaar later, is er ‘The Follower’. En ja, het besef dat de wijn op is en de sterker er zo wordt uitgetrokken komt eindelijk binnen. Dat was al een beetje zo op de voorganger, het in een zwarte hoes gestoken ‘Cupid’s Head’ (2013), maar toch wilde het mengen van witte en donkere ambient daarop niet zo goed lukken. Misschien geloofde Willner er zelf nog niet in. Als Loops Of Your Heart bracht hij op het Keulse label Magazine een jaar eerder nog een ode aan ambient om in te verdrinken. Goed, ’The Following’ dus. Een gitzwart album dat weliswaar luchtig klinkt, maar dat zeker niet is. Hoe sneeuwzacht de beats ook rond waaieren, er is altijd die donkere ondertoon. De toon van onheil, van besef, van spijt, van een onafwendbaar einde. Al probeert Willner in het luchtige ‘Raise The Dead’ het tij te keren. Maar de doden zijn dood. Punt. In het afsluitende ‘Reflecting Lights’ loopt de Berlijnse Zweed naar hartenlust. Maar ook die loop is na een dik kwartier ten einde. Wat een godvergeten goed album is dit zeg.

tekst:
Theo Ploeg
beeld:
TheField_TheFollowing
geplaatst:
ma 7 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!