De ep verscheen al eerder in eigen beheer en wordt dit najaar opnieuw opgepikt. Dat is goed. Deze veel te kleine collectie songs zet Dedekind Cut meteen stevig vast in het duistere elektronica-landschap. Dedekind Cut, ook bekend als Lee Bannon dwaalt af van de mainstream. Zijn geluid is complex. Overgeladen vol en het is doorspitten om door de kern geraakt te worden. Wat ook gebeurt. Net als Arca weet Dedekind Cut je gevoel te raken. Hij knipoogt naar de ijle en futuristische klanklandschappen van Oneohtrix Point Never. En maakt deze nog net iets meer duister en ijzig koud. Dedekind Cut luisteren is geen pretje. Het is een twintig-minutenplus verzuipen in een onheilspellende emotionele wervelwind waar emoties als brokstukken doorheen vliegen en al het goede weggeketst wordt door al het slechte. Harsh noise wisselt af met zeemzoete riedels. Titeltrack ‘The Expanded Domain’ vermorzelt en verplettert. Prurient draait mee. Dedekind Cut nodigt nog Elysia Crampton en Mica Levi uit aan de piano. Het levert het opvallend intimistische en ingetogen ‘Das Expanded: Untitled’. Het buitenbeentje, de afsluiter, de zoethouder en dat ene nummer waardoor je opnieuw gaat luisteren. Na alle pijn en angst, de zalving en opnieuw in vernieling. Omdat ‘Lil Puffy Coat’ dat ergens flirt met tegendraadse industrial en experiment waardoor het als duistere ambient je ziel raakt ook al weerklinkt het enorm artificieel, verslavend is. En daarin ligt het mooie aan Dedekind Cut. Binnen alle namaak en het onmenselijke graaft hij de mens uit, zijn emoties en zijn duisternis. Wat als dit een plaat zou zijn? Zou je het dan overleven?
