Een desolate plaat over een desolate plek. Een bestaande ontgoocheling. Dungeness, een verloren kuststad aan de Engelse kust. Kiezelstenen vermomd als strand. Lege strandhutten, een kerncentrale en buitenwereldse luisterapparatuur. Als je inspiratie zoekt, kan je bijna geen betere plek verzinnen. Oliver Ho verbleef er enkele dagen en kwam tevoorschijn met ‘The English Beach’. Hopelijk voor het land hebben ze enkele leukere stranden dan deze kiezelwoestijn. Als een leuke plek klinkt het niet. Ho verknipte geluiden tot een volgepropt klankenpallet van noise, electro, EBM en industrial. Het is een oncomfortabele, jeukende reis waar het licht amper te spotten is en vooral een dikke laag grijs de hoop verstopt. Denk Kerridge, Orphx en Vatican Shadow. Ver weg van het standaard L.I.E.S.-pakket. Net daarom dat het bij het label past. Tegen de verwachtingen in. Broken English Club doet dat niet. Het geeft wat je had gedacht: het duistere van de jaren 1980 nieuw leven ingeblazen. Hij doet het wel iets te braafjes. Dat was niet verwacht. ‘The English Beach’ klinkt bijna te perfect en voorspelbaar. Te weinig gesleur en frustratie. Wanneer Broken English Club uitpakt met pure elektro, storten de dromen van deze dystopie galantloos in. Helaas. En toch. Die scanderende stem, onder meer op het sluimerende ‘Stray Dogs’, voorspelt onheil. Alsook de metalen roes op het slome ‘The Sun Rising’. De titeltrack, weggeplukt uit ‘Stranger Things’. Het ultieme soundtrack-nummer. Even wordt de somberte opgelicht. Tot ‘Last Signal’ weerklinkt. Een stem en statisch geknetter. Weinig hoopvol, net als de plek. En toch is ‘The English Beach’ een beetje een ontgoocheling in de ontgoocheling. Een die niet al te groot is, weliswaar, waardoor de plaat toch nog enkele weken in de oren wordt geknald.
