Sinds Adam Butler als VERT debuteerde met ‘The Köln Konzert’ is het wachten op een nieuw album van een ware beproeving. Hij maakte er een handvol. Tot hij in 2009 doodleuk liet weten te stoppen met muziek maken. Butler schreef een roman, verhuisde naar Berlijn en voelde zijn muziekhart weer smeulen. Nu is er ‘The Day Within’. Een album dat doorgaat waar ‘Some Beans And An Octopus’ uit 2006 stopt. Butler schuift er zelfs nog iets meer op richting pop. Mengt wonderwel goed met experimentele elektronische muziek en geluidskunst waar Butler tijdens zijn Keulse periode – hij werkte veel voor Sonig, een instituut voor non-lineaire elektronische muziek in die stad, en was vrienden aan huis bij A-Musik – hoge ogen mee gooide. Inmiddels heeft hij de negen jaar geleden zo dominante invloeden van ragtime, dixieland en big bands zo geïntegreerd in z’n popliedjes dat ze nauwelijks hoorbaar zijn. En popliedjes zijn het. In de donkerste traditie. Nick Cave en Tom Waits zijn nooit ver weg. Butler probeert de fragiele liedjesstructuren op alle mogelijke manieren te ondermijnen. Soms met bruut geweld: herrie, industriële geluiden en glitch. Soms subtiel: ritmes die tegen elkaar gaan, subtiele veranderingen in melodie en harmonie die zorgen voor vreemde effecten. Werkt niet altijd, zoals in ‘We All Fall Down’ waar de steeds dominanter wordende noise vooral tot irritatie leidt. Meestal wel. Zorgt het ervoor dat de ‘aangevreten’ liedjes nog donkerder klinken, nog meer ontreddering uitstralen. Daar mag Butler op de volgende, hopen dat die er komt, nog wel wat verder in gaan.
