Cocaine Piss uit Luik is ontstaan uit de levendige plaatselijke crustpunkscene. Of gewoon de punkscene eigenlijk, want de basis die door Cocaine Piss wordt gelegd is uitbundige punkrock met een boodschap. En dan mag het al eens snel doorgaan natuurlijk. De onderwerpen zijn helemaal 2016. Het kwartet haat sport, houdt van masturberen, maar schreeuwt net zo goed over de ongelijkheid der seksen en komt op voor vrouwenrechten. Het hoeft dus niet altijd te ernstig worden genomen. En daar heeft de band gelijk in natuurlijk. Wat Cocaine Piss eveneens als troefkaart weet in te zetten is frontvrouw Aurélie Poppins, die in ware Riot Grrrl-stijl haar longen uit haar frêle lijf schreeuwt. Waar de muziek niet zo vernieuwend klinkt -het is en blijft punkrock van het hardere soort maar wel heel goed gedaan- weet Poppins met haar stem het verschil te maken. Nu eens klinkt ze als een engeltje, maar meestal klinkt ze als een ware furie die haar frustraties moet uitschreeuwen en botvieren in een wilde moshpit. Na twee singles, die op de cd als bonus werden toegevoegd, trok het kwartet richting Chicago waar Steve Albini de opnames verzorgde. En het beviel hem, want hij mixte ook nog eens de plaat. Een mooi compliment voor een band die keihard werkt, overal te lande overdonderende shows speelt en als het ware als een Luikse versie van Bikini Kill kan doorgaan. Al klinkt Cocaine Piss rauwer en sneller, klinkt de plaat veel beter en houdt de band zich niet bezig met geleuter. Het moet vooruit gaan. En dat doet het, met veertien nummers in drieëntwintig minuten. Meer hoeft dat niet te zijn om indruk te maken. Cocaine Piss is de toekomst van de Waalse, en bij uitbreiding Belgische, punkrock.
