Wat altijd onmiddellijk opvalt bij de releases van de IJslandse Ólafur Arnalds, is dat hij je als geen ander neoklassieke componist en multi-instrumentalist een gevoel van ‘thuis’ kan geven. Het viool- en pianospel van zijn hand voelt aan als een warme deken. Geen verstikkend, geen zwaar, maar eentje dat perfect om je lijf heen valt en de juiste temperatuur weet te bewerkstelligen. Arnalds biedt troost, geeft hoop en hier en daar raakt hij je zodanig dat hij emotioneert, maar nooit op een waarlijk verdrietige manier. Soms schuurt hij aan tegen melodrama, maar bijtijds draait hij dan weer opzij en voert hij je weer nieuwe wegen op. Die leiden naar een vertrouwen dat er dan toch echt schoonheid, ja zelfs goedheid bestaat, op deze wereld. Niet in het hiernamaals, niet elders, niet in een vroeger leven. Maar hier, op deze plek, op dit moment. Dit alles beseffen we ons (wederom) bij het beluisteren van zijn jongste plaat ‘The Chopin Project’, een samenwerking met de Duits-Japanse Alice Sara Ott. Arnalds herinterpreteert pianocomposities van de Pool en gebruikt diens motieven om deze in eigen werk terug te laten komen. Ott, wier eerdere opnames van walsen van Chopin de inspiratie vormden voor dit album, speelt alle originele Chopin stukken en doet dat met verve. De ambiance van de stukken wordt verder ingekleurd door allerlei kleine omgevinggeluidjes die door opnames op verschillende plekken met verschillende microfoons onderdeel worden van de muziek. Tel daarbij op dat Arnalds heel Reykjavik heeft afgestroopt op zoek naar vintage muziekinstrumenten en het idyllische plaatje is compleet. Arnalds en Ott gaan hier een perfect symbiose aan met Chopin en dat is waarlijk goed nieuws voor ons allen. Geluk is een groot woord, maar soms is het niet ver weg.
