The Cave Of Metaphysical Darkness & Lights

Voor een fysiek exemplaar van ‘The Cave Of Metaphysical Darkness & Lights’ is het ongetwijfeld al hopeloos te laat. Slechts vijftig stuks werden er gemaakt, en die zijn waarschijnlijk de zogenaamde donkere deur uitgevlogen.

Dark ambient met een verhaal is wat Julien A. Lecroix tot zijn levenswerk heeft gemaakt. Vorig jaar verscheen al ‘The Burned Temple’, dat net als het eerder dit jaar verschenen ‘Trinitas Sanctus’, waarop ook werk staat van Veiled Monk en Araphel, uitkwam op Cephalopagus Records, een label gerund door Araphel.

Rituele ambient met wat drones erin verwerkt, verhalen een duistere tocht in een mysterieuze grot. De cd werd opgevat als een metafysische reis geïnspireerd door mythes uit Mesopotamië.

Meditatief, esoterisch bij momenten en mysterieus over de hele lijn vormen deze zeven nummers een klankband die de verdwaalde Thaise voetballertjes in hun grot liever niet zouden horen. Beangstigend was het zo al voldoende waarschijnlijk, zonder dat Lacroix, die ook onder eigen naam en als α Ori muziek maakt en uitbrengt, er nog een schepje bovenop doet.

Van Frankrijk naar Antwerpen voor het duo Ashtoreth (Peter Verwimp) en Grey Malkin (The Hare And The Moon), die met ‘Pilgrim’ een indrukwekkende luistertrip hebben gemaakt. Ietwat duister natuurlijk, en met de nodige sjamanistische invloeden binnen de drones, zoals we het kennen van het vroegere werk van beiden.

‘Pilgrim’ is trouwens veel meer dan wat drones. Beiden vertellen een donker verhaal waarin heel wat muzikale variatie is te bespeuren, die ons volledig mee trekt in hun verhaal. Zo is opener ‘I Am The Story’ geïnspireerd op het gelijknamige gedicht van Carmit Kordov.

Verder is ook ‘De Grote God Pan’ van Arthur Machen een bron van inspiratie, een verhaal dat ontaardt in waanzin. Zo ver drijven Ashtoreth en Grey Malkin het niet, maar echt vrolijke muziek is ‘Pilgrim’ natuurlijk ook niet. Afsluiter ‘The Shivering Mountain’ valt het meest op. Niet alleen door zijn tijdsduur van een kwartier maar ook door de zeer geslaagde toevoeging van een viool, wat het nummer een bijna esoterisch gevoel geeft. Meer van dat.

Dat moet je tegen René Aquarius en Otto Kokke geen twee keer zeggen. Dus brengen ze ‘Birth’ uit, een digitaal nummer van twaalf minuten om de hongerige zielen te laven. Kokke bespeelt zijn saxofoon en een synthesizer, terwijl Aquarius drumt in zijn bekende stijl.

Loops boven loops boven herhaling die er geen is, tot het gaat ronddraaien in ons hoofd. Inderdaad, Dead Neanderthals op hun best in ‘Birth’, een nummer dat zich telkens vervelt, anders open bloeit dan de vorige keer. Nog zo eentje en een bereidwillig label kan er een prachtig album mee uitbrengen. Leve de ongebreidelde werkzucht en inspiratie van deze twee mannen uit Nijmegen.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
MolochConspiracy_TheCaveOfMetaphysi
geplaatst:
wo 15 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!