The Byre

Norberto Lobo en Eric Chenaux zijn met voorsprong onze twee favoriete hedendaagse warhoofd-gitaristen. Hoe ver de Canadees en de Portugees qua persoonlijkheid ook uit elkaar liggen -Chenaux de licht-verstrooide, maar praatgrage gitaarprofessor, Lobo de zwijgzame romanticus die graag zijn gitaar voor zich laat spreken – muzikaal zijn de parallellen onmiskenbaar. Beiden zijn technisch beslagen gitaristen die graag pedalen en elektronica een loopje laten nemen met hun zorgvuldig opgebouwde ambacht en gestaag aan een niet vanzelfsprekend oeuvre werken. Dat de paden van Chenaux en Lobo in 2015 tijdens een vijfdaagse residentie in Lausanne kruisten, mag dan ook weinig verbazing wekken. Dat die ontmoeting met ‘The Byre’ geen makkelijk te verhapstukken plaat heeft opgeleverd, evenmin. Labelbaas Gaëtan Seguin laat het met zoveel woorden weten in de bio: aan het eind van de vijfdaagse residentie van het duo in Lausanne had hij er geen gerust gemoed in. Chenaux en Lobo duwen mekaar naar de meest experimentele uithoeken van elkaars universa en komen uit bij veelal korte, abstracte composities, waarbij het duo soms klinkt als een strijkersensemble dat het niet eens raakt is over de te spelen partituur. De minst toegankelijk denkbare deelverzameling van de twee oeuvres, dus. Bij een eerste luisterbeurt duurde het ons tot de afsluiter van kant A -‘The Conch’ vooraleer we iets als een thema konden ontwaren. Het was een eerste houvast voor volgende luisterbeurten, die een ware ontdekkingstocht waren doorheen de schoonheid van deze ‘The Byre’. Een plaat als een moeilijk lief dus, maar de aanhouder wint, en ondertussen zijn we helemaal om. Samen met João Lobo (geen familie) vormt Norberto Lobo ook de kern van Oba Loba, die met ‘Sir Robert Williams’ net een tweede plaat uit hebben. Verder bestaat de groep uit (al dan niet ingeweken) Belgen Lynn Cassiers, Ananta Roosens, Jordi Grognard, Giovanni Di Domenico en Niels Van Heertum. Wat Oba Loba brengt, is toegankelijker dan ‘The Byre’, maar ook verwarrend eclectisch, met spreidstanden tussen abstracte improvisatie en gearrangeerde stukken die onwillekeurige herinneringen oproepen aan tijden toen televisie-tunes nog getikte orkestraties konden zijn. De plaat begint met een groepsherwerking van Norberto Lobo’s ‘Legionella’ (van het vorig jaar verschenen ‘Muxama’), waarbij de toevoeging van blazers alleen maar benadrukt wat voor een rijke, van beelden zwangere melodie dat sowieso al was. Vervolgens krijgen we soundtrack-achtige passages die een beetje aan Carate Urio Orchestra doen denken, zonnige grooves (‘Lentilhas’) en het alleen in tinten roze geschilderde ‘Honaria’, met vederlichte vocalen van Roossens en Cassiers, Di Domenico’s dartele Rhodes piano en naïeve fluitpartijen van Grognard.

tekst:
Stijn Buyst
beeld:
Norborto_Lobo_and__The_Byre
geplaatst:
di 8 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!