Het Canadese psychedelische rockkwartet The Besnard Lakes, met als creatieve spil het koppel Jace Lasek en Olga Goreas, bevestigde dit voorjaar met hun derde album ‘… Are The Roaring Night’ onze hooggespannen verwachtingen. Een gesprek over Montréal, vinyl, Fleetwood Mac en andere invloeden.

Begin april kwamen The Besnard Lakes hun nieuwe plaat Are The Roaring Night voorstellen in de Antwerpse Trix. Voor het optreden ontmoetten we een ontspannen band, samen met voorprogramma Stad Van Licht, in de gezamenlijke kleedkamer. Jace Lasek is op zijn laptop nog een paar laatste technische details voor het optreden aan het regelen. De andere bandleden, Kevin Laing en Richard White, drinken rustig een biertje. Zo komen we met Laseks praatgrage vrouw Olga Goreas terecht in een rustig hoekje van Trix.

Tweetalig
De band is afkomstig uit Montral. Deze tweede grootste stad van Canada is na Parijs de grootste Franstalige stad ter wereld, hoewel er ook een grote groep Engelstaligen woont. De stad beschikt over een rijk cultureel en muzikaal leven. Montral is een bijzondere plek in de provincie Qubec. Het is een echt tweetalige stad, al is de officile taal van de provincie het Frans. Als Engelstalige word je beschouwd als deel van een minderheid. Ik weet niet zeker of het andersom ook opgaat. Ik weet ook niet of die twee culturen ons direct benvloeden. Muzikanten in Montral, zowel Frans- als Engelstaligen, gaan gewoon op een respectvolle manier met elkaar om.
Montral is de stad waar veel van de interessante Canadese bands van de laatste jaren vandaan komen. Denk aan indiebands als Arcade Fire, Wolf Parade en Land Of Talk, maar ook aan al de bands rond het toonaangevende Constellation-label. Er is veel steun vanuit de overheid. De stad ondersteunt een aantal grote festivals, zoals het Festival International de Jazz de Montral en het MUTEK Festival. Of bands ervoor kiezen om gebruik te maken van deze steun bepalen ze natuurlijk zelf. In de stad is er, zeker sinds de jaren 1960, een open houding geweest voor meer experimentele muziek. Vanuit die sterke basis en rijke geschiedenis kan er muziek worden gemaakt die elementen uit avant-garde vermengt met elementen uit popmuziek. Het is ook een stad die zich leent voor de bohmien-levensstijl die hoort bij het muzikant zijn. Het is een plek die financieel aantrekkelijk is om te wonen. Hoewel het een grote stad is, ontmoeten de muzikanten elkaar constant. We komen elkaar tegen op straat, drinken koffie samen en gaan elkaars optredens bekijken. Zo benvloeden we elkaar. Soms zie je een band spelen en neem je daar muzikale ideen van mee in je eigen muziek. Nadat je eerst in je bed huilend in slaap bent gevallen omdat je zelf niet op dat idee bent gekomen. (lacht) Een goede vijftien jaar geleden was het een band als godspeed you! black emperor die de vlam in de pan deed slaan. Het vuur dat daardoor ontstond, is volgens mij nog lang niet geblust.

Textuur
Dat Lasek en Goreas ware muziekliefhebbers zijn, blijkt uit hun voorliefde voor vinylplaten. Beiden zijn onstuitbare verzamelaars. We houden van vinylplaten. Als we onze albums maken zijn die volledig gestructureerd volgens de principes van een vinylplaat. Er is een duidelijke A- en B-kant. Tweentwintig minuten muziek voor elke kant. Uiteraard besteden we ook aandacht aan het artwork voor de cover. Uit onze liefde voor progrock haalden we het belang van een sterk beeld. En zon beeld ziet er gewoon beter uit op het grotere formaat van een vinylalbum. Op de hoes van hun nieuwe album staat, net als op hun vorige plaat, een schilderij van een bevriende kunstenares afgebeeld. Deze keer zien we een brandende zee die het gevolg is van een zeeslag. En we kunnen de stelling van Olga Goreas alleen maar onderschrijven: de cover oogt op de vinylversie, die we na het optreden kopen, veel sterker dan op de cd-versie die we al hadden.
De donkere, onheilspellende muziek van de band is niet alleen benvloed door progrock. Toen we begonnen met deze band waren we eerder een post-rock, instrumentale jamband zonder stemmen. Er zaten toen nog andere mensen in de groep. Qua geluid heeft de band duidelijk een hele evolutie doorgemaakt. We wilden wel een sound die ons als band definieert, maar toch bleven er steeds weer nieuwe invloeden insluipen. En in de toekomst zal dat ook zo zijn. Er zijn altijd nieuwe invloeden. Bands die altijd hetzelfde doen, sterven een langzame dood.
In het begin was Jace ook nogal terughoudend om zijn stem te gebruiken. In eerdere bands van hem zong hij al wel, maar hij was daarover nogal ontevreden. Als liefhebbers van The Beach Boys wilden we echter altijd al vocale harmonien gebruiken. Het was dus een bewuste keuze om stemmen te gaan gebruiken. Bij ons worden de stemmen gebruikt als een extra instrument, een andere textuur in de muziek. De stemmen mogen de aandacht niet afleiden van de muziek.

Dribbel
De teksten van de band worden geschreven door de twee kernleden. Jace Lasek heeft al sinds het vorige album een doorlopend verhaal over spionage, dubbelagenten en oorlogen luister bijvoorbeeld naar de song For Agent 13 van de vorige plaat. Olga Goreas gebruikt meer persoonlijke elementen en ervaringen in haar songteksten, Ik kan eigenlijk alleen over mijn eigen teksten spreken. Die zijn meer persoonlijk. Ik gebruik ervaringen waarover ik in mijn dagboek heb geschreven. Het is feitelijk, ik schrijf in de eerste persoon. Terwijl Jaces songteksten vager zijn. Maar voor de luisteraar mag het niet altijd duidelijk zijn wie welke teksten schreef; het album moet een geheel vormen. En mensen moeten hun eigen verhaal kunnen lezen in de teksten. Het moet hun waarheid, hun verhaal worden.
Voor haar eigen teksten gebruikt Olga Goreas dus haar perceptie van persoonlijke ervaringen, zoals in het nummer Albatross op de nieuwe plaat. Ik ben er niet zo letterlijk over, ik laat veel details zoals namen weg. Voor dat nummer putte ik uit een ervaring van een tijdje geleden. Ik woonde toen in Vancouver en ontmoette iemand met wie ik een boeiende tijd beleefde, zullen we maar zeggen. Als er dan gevraagd wordt, gezien de thematiek van de song, of de titel verwijst naar Fleetwood Mac, die een gelijknamige nummer hebben, dribbelt ze daar handig omheen. Die song van Fleetwood Mac dateert uit de periode voor Rumours. Lindsey Buckingham en Stevie Nicks zaten toen nog niet in de band. Er zijn trouwens meer nummers met die titel.

Psychologische voodoo
Jace Lasek baat in Montral ook een studio uit, Breakglass. Gezien de bands die daar al hebben opgenomen, kun je stellen dat hij een centrale rol speelt in de lokale muziekscene. Sinds kort is de studio uitgerust met de mengtafel die werd gebruikt bij het maken van Physical Grafitti van Led Zeppelin. We zijn 99,9 procent zeker dat een groot deel van Physical Grafitti daarmee werd opgenomen. Mijn man en zijn zakenpartner hebben de mengtafel van de ondergang gered, want eigenlijk zou het ding in delen worden verkocht. Opnemen met dat soort materiaal zorgt voor een soort psychologische voodoo. Tijdens de opnames denk je wel eens aan het feit dat het geluid van de drums van John Bonham door dit paneel ging, of de zang van Robert Plant. Daardoor heeft ons nieuwe album volgens mij ook een veel rockender geluid.
En van de grootste muzikale invloeden voor de band is My Bloody Valentine. Misschien heb ik wel gehoorschade opgelopen door vroeger naar concerten van die band te gaan. (lacht) Ik woonde toen nog in Vancouver en ging naar concerten van groepen als My Bloody Valentine en Swervedriver. Die invloeden moesten er muzikaal gezien dus ook ooit uitkomen. De laatste tijd horen we ook vergelijkingen met de slowcore van een band als Low. De stem van Jace wordt wel eens vergeleken met die van Alan Sparhawk van Low. Dat begrijp ik niet zo, maar muzikaal is er zeker een invloed geweest. De muziek uit mijn jeugdjaren is ook belangrijk voor ons. Ik luisterde naar bands als Sonic Youth, Pixies en Nirvana. Veel van die bands uit begin jaren 1990 hebben mij muzikaal mee gevormd.
Al die verschillende muzikale invloeden resulteerden tenslotte in het eigen kenmerkende The Besnard Lakes-geluid: breed uitwaaierende, psychedelische, donkere gitaarmuziek. Dat de muziek alleen maar donker is, betwijfelt Olga Goreas. Door de manier waarop de plaat is opgebouwd, de volgorde van de nummers, gloort er hoop. Er is licht aan het einde van de tunnel.

Enge donkerte
Naast een ongebreidelde liefde voor muziek hebben Jace Lasek en Olga Goreas ook een bijzondere liefde voor film. We hebben altijd een voorliefde gehad voor de enge donkerte in de films van David Lynch. Een serie als Twin Peaks heeft ons zwaar benvloed. Na de opnames van Are The Roaring Night maakten ze de filmmuziek voor het regiedebuut van Mark Ruffalo, Sympathy For Delicious. Een film over een verlamde deejay die de vreemde wereld van gebedsgenezers verkent en daar meer van terugkrijgt dan hij had gehoopt. Jace had al eerder filmmuziek gemaakt voor afstudeerprojecten; voor mij was het een nieuwe ervaring. Een interessante ervaring, want het bracht ons terug naar de beginperiode van de band. We probeerden voor bepaalde karakters instrumentale motiefjes te bedenken. Het is natuurlijk wel anders werken; je vertrekt niet van nul. Je probeert beelden te interpreteren en daarbij muziek te maken. Ik denk dat ik daar eigenlijk wel goed in ben. Als ik binnen een bepaald kader kan werken, borrelen er veel ideen op. Mijn eerste idee is dus niet noodzakelijk het beste, het blijft schaven en interpreteren. Iets wat ik dus graag doe. Ik wil dit in de toekomst dan ook zeker vaker gaan doen.

Na het interview, dat tot haar verbazing drie kwartier duurde (Holy moly, thats a lot of stuff then), werd met de rest van de band afgesproken om een fotosessie te doen na het optreden. Een goede twee uur later stapt de band, duidelijk opgelucht door de warme ontvangst van de nieuwe nummers door het publiek, het podium af. Ze gaan gewillig op de foto met een aantal aanwezigen en zijn onder de indruk van de platen die de deejay van dienst na het optreden draait. Als alle spullen zijn opgeruimd en klaar staan om ingeladen te worden in het tourbusje, slaat de goede sfeer even om. Blijkt dat iemand van het voorprogramma een verkeerd jasje heeft meegenomen uit de kleedkamer. Net dat jasje met de sleutels van het busje. Er wordt duchtig gevloekt. De fotosessie viel dus in het water.

Dit artikel verscheen eerder in GC #98.

Discografie