The Background Static Of Perpetual Discontent

Jóhann Eiríksson (Reptilicus, Product 8) en Sigurður Harðarson uit Reykjavik verschansen zich al een klein decennium achter het industriële project Gjöll, het Noorse equivalent van de mythologische rivier Styx. Hun debuut ‘Way Through Zero’ uit 2006 maakte meteen duidelijk waar ze voor staan en daar zijn ze sindsdien niet noemenswaardig van afgeweken. Claustrofobische noise, drones, dark ambient, death industrial en afwisselend geschreeuw–in-de-verte en spoken word-achtige proclamaties zijn de ingrediënten waarmee ook zij de erfenis van Throbbing Gristle of MZ.412 te lijf gaan. De titel van hun vierde cd verwijst naar een (zelfhulp)boek van Eckhard Tolle (‘The Power Of Now’) waardoor ook ditmaal geluid thematisch wordt afgedekt door inhoud. Net als in dat boek wisselt de cd af tussen woede en innerlijke vrede. Tussen industriële noise en verstilling. ‘The Background Static Of Perpetual Discontent’ opent bijvoorbeeld met gefluister op een bed van zoemende elektronica; terwijl in ‘Perpetual Discontent’ vervolgens ziedende razernij wordt geventileerd. Die evenwichtsoefening is dan ook de rode draad doorheen het album, een koord waarop het duo de ene keer naar de interessante en de andere naar de irrelevante kant balanceert. Méér industrial volgens het boekje is er met Kommando. ‘Skull Snake’ ziet Dan Courtman voor de zesde maal zijn wereldbeeld inkleuren met grauwe noise en penetrante distortion. Zijn mix van (alweer) death industrial, dark ambient en power electronics verzet nergens bakens, maar zit voldoende evenwichtig in elkaar om te blijven boeien. Ook al kan je met dit soort opnames ondertussen een voetbalveld plaveien. Op ‘Serpent Seed’ wordt Courtman nog meer de afgrond ingetrokken door Trepaneringsritualen, dé heetste naam van het moment in de scene. ‘Skull Snake’ mag dan ook netjes naast Brighter Death Now of Genocide Organ worden gezet. Bij de grotere en betere met andere woorden. Marc Fischer ten slotte komt ook op zijn tweede album voor Ant-Zen niet los van zijn Muslimgauze-fixatie. Lees: tribale percussie-instrumenten (tabla’s uit Nepal en India) die in duel gaan met loops en samples, minus de politiek. Met ‘Under The Shadow’ als treffendste voorbeeld. ‘Oppression’ volgt snel op ‘Tremors’ uit 2014 en is Siamgda-album nummer zes. Fischer klinkt dus niet alleen als wijlen Bryn Jones, maar heeft ook een hoge productiviteit met de man gemeen. De neurotische repetitie van de titeltrack wil nog enigszins aanzetten tot spastisch dansen, maar ‘Oppression’ lijdt in hoge mate aan dezelfde hoogteziekte als ‘Tremors’: te ijl, te ongeïnspireerd, te weinig gefocust.

tekst:
Peter Vercauteren
beeld:
Gjll_The_Background_Sta
geplaatst:
di 15 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!