The Atlantic Machine

We inspecteren het prul van een promo, een beviltstifte cd-r gevouwen in een verfrommeld blaadje, twee nietjes en klaar; ineens lijkt een download een goed iets. Tussen de scheuren door is te lezen over Adrian Collier en Shaun Herbert. Zij zijn sedert 1995 actief als Auto-Pilot, dit is ‘The Atlantic Machine’, hun most emotional album, de verse worp van een Engels duo waar we niets van weten. Het kantoor valt stil. We staren weifelend naar buiten. Er wordt gemijmerd over Air, Red Snapper en de Dope On Plastic-serie, want daar doet Auto-Pilot aan denken, een plezierige filmsoundtrack met als basis triphop, waartussen de drumbreaks van alles te vinden is. Instrumentale nummers en songs schieten voorbij, elk een beeld van een andere film. In het begin is er verwarring, want de enige hiphoptrack op het album klinkt als Eminem. De rest niet, we knijpen de handen wit. Drumbreaks, flarden ambient, treurige en vooral sfeervolle britpop, een pluk postrock en ergens ook wat dub. Episch mag het allemaal niet zijn, maar het goede gevoel voor melodie maakt ‘The Atlantic Machine’ alleszinds aanstekelijk en is slim genoeg om interessant te zijn. De filmische pop en rollende drumbreaks zijn hartstikke emotional, ondertussen staren we naar de papierzooi die ooit de hoes moest zijn. Het geeft niet. Er staat een lege stoel op kantoor, iemand is nieuwe nietjes halen.

tekst:
Martijn Venekatte
beeld:
Auto-Pilot_TheAtlanticMachine
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!