‘The Alone Rush’ is als een soort therapie, een verwerkingsplaat. JR Robinson en Esther Shaw vormen de kern van Wrekmeister Harmonies en de twee zijn tevens een stel.
In ieders leven gebeuren onverwachte zaken, gebeurtenissen die we liever niet zouden meemaken. Zo’n gebeurtenis is bijvoorbeeld de dood van een naaste, plots of na langdurige verzorging bij een chronisch zieke. Deze twee zaken kwamen ongeveer tegelijk in het leven van Robinson en Shaw, waardoor het duo ervoor koos even weg te trekken uit het vertrouwde Chicago en zich af te zonderen in Astoria, Oregon.
Daar konden ze praten, lezen en muziek maken om hun verdriet te boven te komen. Dat is ook de reden dat, in tegenstelling tot vroegere platen, slechts twee gasten mee doen op het album. Thor Harris (ex-Swans) voegt minimale drums en een beetje klarinet toe, en Martin Bisi deed de productie.
De stem van Robinson staat in de zes nummers centraal, waarbij hij klinkt als een kruising tussen Michael Gira en Nick Cave, twee heerschappen die weten wat verdriet, verlies, rouwen om geliefden en eenzaamheid betekent en wat het met een mens kan doen. De hartverscheurende schreeuw in ‘Behold The Final Scream’, omringt door bombastische muziek, typeert de sfeer van de plaat.
Waar opener ‘A 300 Year Old Slit Throat’ nog naar singersong neigt, is dat voor de rest van het zes nummers tellende album geenszins het geval. Loodzwaar klinkt het, als een loutering van de ziel.