Het uit Detroit afkomstige Protomartyr doet zijn bandnaam eer aan van zodra ‘The Agent Intellect’ zijn rondjes begint te draaien. De getormenteerde stem van zanger Joe Casey trekt ons meteen de diepste krochten van zijn ziel in. De Weltschmerz druipt uit de boxen. Elke noot is depressief. Casey zingt soms, maar gebruikt nog liever een soort parlando dat hard aan Mark E. Smith doet denken. Diens The Fall bracht eerder dit jaar nog het fel gesmaakte ‘Sub-Lingual Tablet’ uit. Op die plaat sneert Smith als vanouds, met humor de huidige politiek afkrakend. Casey kijkt eerder introvert. De uitzichtloosheid zit overal in de verhalen die worden verteld. Muzikaal zit Protomartyr op dezelfde lijn als doemgrootheden Joy Division. Section 25 of recenter Viet Cong kunnen net zo goed als referentie dienen. Opener ‘The Devil In Its Youth’ deed ons nog wat twijfelen. Net te braaf en niet onderbouwd genoeg. De rest van de plaat daarentegen, en dat voor een derde worp, is uitmuntend. ‘Why Does It Shake?’, ‘Boyce Or Boice’, ‘Ellen’ of ‘The Hermit’: het maakt niet uit wat we kiezen. Dit is hoe postpunk hoort te klinken. Het kwartet Heat Dust uit New Orleans brengt net zo goed postpunk die terug kijkt naar de gloriedagen van Joy Division, maar ook Wire. Of toch zeker in afsluiter ‘I Allowed Myself’. Het viertal moet het namelijk voorlopig vooral hebben van goede bedoelingen en minder van degelijke liedjes die blijven hangen. De negen nummers die eraan vooraf gaan lijken eerder oefeningen op zoek naar dat ultieme postpunkgeluid dat ze pas op het einde van de zoektocht, het laatste nummer dus, vinden. Een beetje jammer van onze tijd.
