Je hebt zo van die bands die de muziekgeschiedenis naar hun hand zetten. Beck is zo’n artiest. Ween is zo’n band. Liars is er ook zo een. Alhoewel wij bij deze (achtste) plaat niet meer van een band kunnen spreken want Angus Andrew heeft deze plaat in zijn uppie voltooid. In het begin van het creatieve proces bij ‘TFCF’ had hij nog een open lijn met Aaron Hemphill, Liars lid van het eerste uur, maar die samenwerking stokte al gauw, mede doordat Andrew intussen naar Australië verkast was terwijl Hemphill in Berlijn resideert. Andrew heeft zich in de outback van Australië genesteld, afgelegen en geïsoleerd, vandaar dat dit een heel persoonlijke plaat is geworden, met teksten die handelen over isolement, het verliezen van creatieve verbondenheid en onbegrepen communicatie. Hijzelf noemt het een “super-sad record”. Sowieso bespeelt iedere Liars plaat een ander muzikaal spectrum, met telkens ongebreidelde creativiteit, experiment en geniale gekte als leidraad. Bij deze is dit niet anders, enkel het productieproces was iets verschillend aangezien Andrew alles alleen deed. Hij gebruikt heel veel sampling, meestal van geluiden die in de bush buiten de studio weerklonken, en effecten in combinatie met al dan niet vervormde akoestische gitaar, waardoor het globale geluid van de plaat warmer en gevoeliger klinkt. Het isolement klinkt bijzonder voelbaar in een nummer als ‘Face to Face With My Face’ dat claustrofobisch is door stemeffecten en vreemde percussie. Verwacht geen straight forward singer-songwriter plaat. Ook solo blijft Liars experimenteren met verschillende stijlen, van ambient over psychedelica naar elecrro pop en drum-‘n- bass. Vooral de eerste helft van ‘TFCF’ ligt onder een dikke laag psychedelica, terwijl de tweede helft iets meer loos kan gaan. Liars laat zich vooralsnog nergens op vastpinnen en dat is maar goed ook. Wij moesten heel dikwijls aan Beck in zijn gouden dagen denken.
