Islaja komt van ver, van Finland ja, maar dat valt wel mee natuurlijk, meer ver als in iemand die een lange weg heeft afgelegd. Met Tarrantulla komt ze nu in ieder geval eens een keer luid en duidelijk binnen: krachtig, zelfverzekerd, in een duidelijk muzikaal spectrum.
Finse elektronische gospel die zonder ritme ook swingt, wat zwaar op de hand, maar met veel gevoel en liefde gebracht. Ieder woord en iedere zucht is gemeend en doorleefd, zodat het een grote vraag is waarom ze haar stem in een paar tracks door een vervormer heen haalt, terwijl die zang al zo fantastisch en intens van zichzelf is.
Halverwege komen dan ook nog de ingeblikte beats en lullige synthriedeltjes erin en zijn de teksten opeens in het Engels – een opmaat voor de buitenlandse markt?
Na vier internationaal georiënteerde tracks zingt ze weer in haar moerstaal, maar de gruwelijk stompzinnige marktwerking heeft dan al z’n vernietigende werk gedaan. Terwijl bij de binnenkomer al gelijk bewezen werd dat Engels en Islaja wel degelijk goed kunnen samengaan.