Psychedelic cave rock en necro-psych, het zijn de etiketten die Taman Shud zichzelf opplakt. Etiketten die goed klinken en bij gebrek aan beter zullen moeten voldoen. De Britten zijn namelijk niet zomaar in een hokje te duwen.

Nachtwandelingen, ze zijn onderdeel van mijn dagelijks ritueel. Even de deur uit, de frisse lucht in. De dag het hoofd uit lopen voor ik in bed duik. Vandaag ook, en met Taman Shud op mijn oren loop ik in marstempo de antwoorden door die de band op mijn vragen heeft gegeven.

Blade Runner

‘Viper Smoke’, het debuut van de Britten, dwingt mij in dat marstempo. Een donkere mix van postpunk, industrial, psychedelische surf en een directe rechtse op de neus. Een indrukwekkende soundtrack voor een nihilistische dystopie, maar de band laat weten al in de studio te zitten met nog zwaarder satanisch materiaal. Directer en feller, meer gestructureerd ‘liedgericht’ materiaal, in tegenstelling tot de jams die ‘Viper Smoke’ beheersen.

Ik wandel door en laat de schel snerpende gitaren op mij inwerken. Zo koud als de herfstwind die deze lente lijkt te beheersen. Ik moet aan ‘Blade Runner’ denken, de wereld waarin het altijd regent. Iets waar de band verrast op reageerde. “Normaal worden we meer in de esoterische, occulte hoek neergezet, maar we zijn ook wel degelijk geïnspireerd door beelden uit de donkere sci-fi en horror, of duistere complottheorieën die de wereld domineren.” En drugs, ook daar haalt de band inspiratie uit. Het zal het psychedelische element zijn. De link met het occulte begrijp ik wel. Neem een titel als ‘The Hissing Priest Remains of Summon the Cursed, Curse the Summoner’ en je bevindt je al snel in mystiek vaarwater. Ook muzikaal valt een link te leggen naar een mystieke band als Silvester Anfang, althans in het afsluitende nummer ‘By the Smoke from Below the Lamp is Kindled Above’ waar de band raakt aan de folkdrones.

Neanderthalers

Het muzikale pallet van Taman Shud reikt echter verder dan dat. Zelf noemt de band het ‘psychic cave rock’, omdat het moeilijk was om het eigen geluid in een doosje te stoppen. In feite komt het neer op een grote vergaarbak van de gezamenlijke invloeden en smaken, die reikt van psychedelische hardrock, hardcore punk tot drones, noise, postpunk, no wave en doom, zo lees ik in mijn mail.
Elementen die ook daadwerkelijk hoorbaar zijn, maar zelden een op een eruit zijn te lichten. Verenigd in een melting pot die nog eens extra wordt verbonden door een gezonde voorliefde voor echo. Er blijkt nog een andere reden waarom de band op de naam cave rock kwam. “Op onze eerste demo-opnames klonken we net als een woeste bende neanderthalers die achter in de grot fel en hard stond te spelen, alles omgeven door galm. Daar paste deze naam goed bij.” Ik stel mij voor dat aan de andere kant van de computer iemand moest gniffelen toen hij dit opschreef.
Bij de voordeur word ik vrolijk begroet door mijn buurman, die ook net thuis komt. Ik reageer verward en afstandelijk, te ver opgezogen in het marsmantra van Taman Shud. Geheel klaar om mij over te leveren aan de nacht. Wellicht om nog even te dromen over de onopgeloste moord uit de jaren 1940 in Australië, waar de Britten hun naam vandaan hebben gehaald. “Vele namen zijn hieraan voorafgegaan, maar we hebben ze allemaal afgewezen. Deze leek precies bij ons te passen.”

Dit artikel verscheen eerder in GC #127.

Koop deze editie in onze webshop!

Discografie

Taman Shud - Viper Smoke (Trashmouth Records, 2015)
Taman Shud/Fat White Family (Trashmouth Records, 2013, split ep)