Gabriele Fiori runt niet alleen het Italiaanse label Heavy Psych. Hij is daarenboven ook nog eens gitarist en zanger van het vlaggenschip op zijn label, namelijk het trio Black Rainbows. Samen met drummer Filippo Ragazzoni en bassist Giuseppe Guglielmino zet hij een wonderbaarlijk potje stoner neer dat nu eens niet bol staat van de clichés.

Exclusieve show van de legendarische stoner/sludge rond Dave “Dixie” Collins met zotte live-reputatie.

Uit Rouen, Frankrijk overdondert Greyfell ons met ‘Horsepower’. Dat hadden we niet verwacht na ‘Vol. 1: I Got The Silver’ uit 2015, een album waarop voornamelijk degelijke maar alledaagse heavy rock was te horen. Greyfell hoorde het roer quasi helemaal om voor de vijf stukken op ‘Horsepower’. Eigenlijk is alleen ‘Horses’ nog enigszins schatplichtig aan de voorgaande plaat. Het nummer is het traagste van de hoop, maar heeft ook een licht symfonische inslag en dat werkt niet helemaal. Opener ‘The People’s Temple’ is oerdegelijke stonerdoom met een psychedelische toets, waar vooral de bas overuren doet en de gitaar onze oren mag uitfuzzen. ‘No Love’, dat komt na het mindere ‘Horses’ is de voorbode van wat komen gaat. Het is het laatste stuk op kant A (als je de vinylversie te pakken krijgt), en zet de zwaar donderende rit die op de twee nummers op kant B zal volgen, gezwind in. Die bas loeit dermate ruig en hard, dat de installatie bij hoog volume het dreigt te begeven. Hier is Greyfell in optimale doen, in een soort psychedelisch eerbetoon aan Sleep, dat het bed mocht delen met Type O Negative en Spacemen3. En voeg daar nog de negativiteit van een dolgedraaid Flipper of een of andere funeral doomband nog maar aan toe, als toetje. De Weltschmerz druipt namelijk van ‘Spirit Of The Bear’ en afsluiter ‘King Of Xenophobia’. Het zijn twee epische nummers die eer betonen aan hun grote voorbeelden, waar ze absoluut niet onder voor hoeven te doen. Het starterstrio laten we intussen gewoon zo. We luisteren gewoon naar wat de B-kant van het album hoort te zijn, en genieten met volle teugen van het negativisme en nihilisme van Greyfell.

De Japanse band Church of Misery dompelt duistere teksten over seriemoordenaars en massamoorden onder in een bad van doommetal, stoner, psychedelica en rock-‘n-roll.

‘Dave’s Dungeon’ is de opvolger van ‘Mad Marco’ uit 2016 op Spira Records, dat wat ons betreft stilletjes tussen de plooien der overdaad verdween. Nochtans zijn de drie leden van Avon niet de minste, misschien daarom dat hun tweede album nu toch een groter label en betere distributie krijgt.

Alles komt terug. Niet altijd snel, maar het komt. Zoals het fantastische Zeke, dat eindelijk, na veertien jaar, een opvolger heeft voor ”Til The Livin’ End’ (2004, Relapse). Ouder geworden, zeker. Aan snelheid verloren? Aan geen kanten. Vijftien nummers in twintig minuten. Aan een rotvaart, wat hadden we anders gewild van deze grootvaders van de speedpunk. De helft van het kwartet bestaat uit originele leden: oprichter, zanger en gitarist Blind Marky Felchtone en bassist Kurt Kilfelt, die eerder ook al bij Agent Steel en Holy Terror zijn kunsten vertoonde. Drummer Dayne Porras en gitarist Kyle Whitefoot (Axe Ripper) vervolledigen de bende. De typische stem van Felchtone is zowat het handelsmerk van Zeke, en ook nu weer bevat het album een stel nummers die klinken als Motörhead op 45 toeren. En veel vette speedpunk natuurlijk. ‘Devil’s Night’, ‘All The Way’, ‘Working Man’, het titelnummer en de rest, knaller na knaller. Zeke is terug en dat zullen we geweten hebben. Nick Oliveri, ja, de geflipte bassist van Kyuss, Queens Of The Stone Age, Svetlanas, Mondo Generator en tegenwoordig ook The Dwarves, is toe aan het vierde en tegelijk afsluitende deel van zijn reeks ‘N.O. Hits At All’. Er wordt steevast geput uit zijn inmiddels twee decennia overspannende carrière. Het zijn nummers die hij met een van zijn bands heeft opgenomen of die ergens waren blijven slingeren en zijn meestal covers of nummers die geschreven werden door iemand anders. Punky eigenwijze stoner is nog de beste benaming voor deze vier platen, waarop de invloeden van Oliveri duidelijk naar voor komen. Deze keer heel goede versies van ‘Endless Vacation’ en ‘Susy Is A Headbanger’ van The Ramones, Met ‘Fuck You Up And Get High’ en ‘Super Hero’ eert hij meteen zijn huidige werkgever (beide nummers werden geschreven door zijn maatje Blag Dahlia), en bewijst waarom hij volwaardig lid (als Rex Everything) van The Dwarves is geworden. Choquerend in de Verenigde Staten, bij ons gewoon dikke fun. Essentieel is deze reeks allerminst. Leuk daarentegen wel.

Twee frisse, eigenzinnige heavy psych groepen, gaande van powertrio Hidden Trails’ spacey songs tot headbangen met funky blazerssectie door Coogans Bluff.

Queen Elephantine komt oorspronkelijk uit Hong Kong en werd opgericht door Indrayudh Shome en Danny Quinn als een duo bas en gitaar. Ze begonnen meteen hun eigen weg te zoeken in doom en stoner, maar deden dat van bij de aanvang op een eerder orthodoxe manier.

Waar we in het vorige overzicht vooral aandacht hadden voor black metal, richten we ons ditmaal voornamelijk op de wat tragere en loggere varianten van de Nederlandse metalscene, en op vrouwelijke brulboeien.

Comacozer tript een eind weg.

Ivory For Elephants kan prima zijn mannetje staan op een affiche als Desertfest, ergens vroeg in de middag, om ervaring op te doen en toch al een feestje te bouwen.

Stonerrock Triple Bill

“Onze gitarist heeft een T-shirt van Dorre aan”. Dit kreeg ik te horen toen ik de band zocht op een zonnig Gents terras. Ik word daar gelukkig van, want een simpele zin als deze bewijst dat de band in zichzelf gelooft, dat er over wordt nagedacht. Enter Dorre.

Voor zijn eerste echte eigen band heeft de Britse songwriter Bill Turner maar meteen een sekte opgericht. Eentje waar het goed toeven is, maar er blijft bij elke sekte een venijnige adder schuilen onder het gras, zoals Turner graag laat zien.

In het idyllische Belgische plaatsje Geel vindt op zaterdag 8 augustus voor de negende maal het befaamde Yellowstock Festival plaats. Een dag vol stoner, space rock, psychedelica en garagerock. Met de Engelse band Hawkwind heeft de organisatie één van de vroege pioniers van de space rock weten vast te leggen. Al sinds 1969 betovert de […]

Van 9 tot en met 12 april jongstleden vond de twintigste editie plaats van het Roadburn Festival in Tilburg. Het was wederom goed toeven in het mekka van al dat met stoner en psychedelica te maken heeft. In deze Mixcloud Monday een overzicht van een tiental bands die tot de hoogtepunten van het afgelopen festival […]

Het Zweedse Goat houdt het graag een beetje mysterieus. Komend najaar zijn er twee rituelen, zoals hun schaarse optredens worden genoemd, gepland in de Lage Landen. Daar kun je je onderdompelen in hun mix van Afrobeat, funk, psychedelica en krautrock.

Voor wie geen genoeg kan krijgen van Incubate, is er Incubated, de maandelijkse avond in Paradox Tilburg, gevuld met vreemde muziek. Deze keer was het aan de bizarre stoner/metal van Harvey Milk en Circle om ons voor te bereiden op Incubate. De stoner/noise band Harvey Milk zet direct de toon voor de avond. De band […]

Voor fijnproevers van de muzikale geestverruiming is het heden ten dage weer nagelbijtend aftellen tot Roadburn 2011- nog zeven nachtjes, folks! ’t Is weliswaar elk jaar weer knokken voor de felbegeerde kaartjes, maar de beloning is er dan ook naar. Drie dagen lang muziek genieten en ontdekken, op een pracht van een locatie en een […]