‘Het verkleinen van het risico van uitsterven door AI zou een wereldwijde prioriteit moeten zijn, naast andere risico’s op maatschappelijke schaal, zoals pandemieën en een nucleaire oorlog’, aldus een open brief aan het Amerikaanse congres.’ Eindelijk een betoog om alle servers uit te zetten om megatonnen CO2-uitstoot te beperken? Helaas niet, blijkt in Kaap Schermer #39.

‘Het verkleinen van het risico van uitsterven door AI zou een wereldwijde prioriteit moeten zijn, naast andere risico’s op maatschappelijke schaal, zoals pandemieën en een nucleaire oorlog’, aldus een open brief aan het Amerikaanse congres.’ Eindelijk een betoog om alle servers uit te zetten om megatonnen CO2-uitstoot te beperken? Helaas niet, blijkt in Kaap Schermer #39.

Toen ik nog in een platenwinkel werkte, was er weleens een klant die bij het zien van alle nieuwe platen verzuchtte: ‘Ik houd het allemaal niet meer bij, hoor’. Destijds deden we dat schamperend af als geklaag van iemand die te oud was, maar nu, vijfentwintig jaar later, begrijp ik ongeveer wat hij bedoelde.

Moest ik nog grinniken om de machinale eigenzinnigheid van een eerdere versie, inmiddels produceert babbelrobot ChatGPT teksten die braaf afgewogen en netjes geformuleerd zijn.

Onlangs onderging ik de interactieve virtual reality-ervaring ‘In Pursuit Of Repetitive Beats’, een immersive mix van geschiedenisles, interactief verhaal en een virtuele acidhouse-rave circa 1989, met visuals die het midden hielden tussen een 3D-game en de film ‘Tron’. Als dit ook is hoe de metaverse er gaat uitzien, ben ik verkocht. Helaas was mijn volgende […]

In Kaap Schermer 16. zoekt Maarten Schermer uit hoe het nu echt zit over de Kraftwerk-rechtzaak.

Scande ik lang de headlines om te zien wat Trump nou weer stuk had gemaakt, inmiddels ben ik gefascineerd geraakt door het bizarre schouwspel dat Brexit heet. Het is opzienbarend hoe het binnenwerk van de Britse democratie eruitziet – juist omdat zij op spectaculaire wijze faalt.

Terugbladerend door 10 Kaap Schermers en wadend door de oceanen aan data die erin voorkwamen, valt me weer op dat al die gegevens, algoritmes en hacks steeds werden aangewend voor één ding: winst. Maar erg creatief is dat allemaal niet.

Op het web circuleert een foto, genomen op een festival, van een piratenvlag met een cassettebandje en twee gekruiste beenderen, eronder de tekst ‘We downloaded your album’. Goeie ouwe tijd. Zouden er op de aanstaande festivals T-shirts opduiken met JAY-Z’s hoofd en de slogan ‘We stole your streams’?

Een tijdje geleden stuurde een vriend me de stellingen die bij een proefschrift zaten. De dissertatie ging over pijn op de borst, maar een van de stellingen luidde: ‘Het behandelen van psychiatrische aandoeningen kan leiden tot kwalitatief minder aanbod in de platenzaak.’ Eindelijk rechtvaardiging voor de ‘idiote’ muziek waar ik volgens vrienden naar luister!

The Fall, samengevat in drie woorden: repetition, repetition, repetition. ‘Waanzin is steeds opnieuw hetzelfde doen, en toch een andere uitkomst verwachten’, zou Einstein gezegd hebben, maar volgens Wikiquote komt het citaat uit een folder van Narcotics Anonymous. Ik denk dat Mark E. Smith erom zou hebben moeten lachen.

Vorig jaar las ik over de waxworm, een rups die plastic eet. Ik had direct vinylvisioenen: wormen die gedachteloos zeldzame platen opvreten, als statement tegen verzamelaars. Black metal-elpees waarvan het vinyl langzaam wordt verteerd, een wriemelende echo van de misantropische teksten. De broodnodige schoonmaak als iedereen uiteindelijk toch digitaal gaat.

Schimmigheid en transparantie: wat hebben Buma/Stemra, Taylor Swift en blockchain met elkaar te maken?

“Ik heb niets tegen mp3’s. Ik vind ze wel handig”, hoorde ik mezelf laatst zeggen tegen iemand die opperde dat ik, als enthousiast platenkoper, vast een hekel aan digitale audio zou hebben.