Katrien Schuermans luisterde zich opnieuw een slag in de rondte: van oost naar west, van noord naar zuid; van techno tot stoner en van hardcore tot Koreaanse klanken. Ze maakte er een selectie met 14 bijzondere tracks van voor Mind The Gap #132.

“Waarom is de man-vrouwverhouding in de Nederlandse muziekwereld soms zo scheef”, vraagt krachtfluitiste Anne La Berge zich af, terwijl ze beter samen zouden kunnen lachen.
Muziek maken is bij haar sowieso een spel. Bijvoorbeeld door muzikanten in een spiegelpaleis al musicerend nieuwe wegen te laten ontdekken. Oh: en ze zuigt op haar fluit.

Waar gaan we deze zomer naartoe? De jaarlijkse Gonzo (circus) festivalgids biedt de twijfelaar soelaas. Van kleinschalige pareltjes tot het ouderwetse platgetrapte festivalveld en van een heerlijke bak herrie tot jazzimprovisatie: er is weer genoeg te beleven dit festivalseizoen, zowel voor de wereldreiziger als voor de thuisblijver!

Met de regelmaat van de klok verklaren muziekjournalisten – die we tegenwoordig ‘influencers’ moeten noemen, stellig een muziekgenre morsdood. Rockgitaren, dubstep, hiphop, metal, … al deze genres verrezen glorieus uit hun assen. Een genre doodverklaren levert een snelle clickbait op, maar wat wordt er niet verteld?

Ze is een super gitariste, maar niet van het type ‘kijk mij eens een boel noten eruit persen’. Gelukkig niet. Bij de Amerikaanse Ava Mendoza draait het om klank, textuur en communicatie, en vooral om de zoektocht naar een persoonlijke stijl.

Het geluid van Bad Breeding, gevormd door hun thuishaven Stevenage. Eén van de vergeten New Towns rondom Londen waar veel protestgeluiden vandaan komen.

‘Communion’ zag al in 2016 het levenslicht in haar geboorteland Zuid-Korea, maar werd pas dit voorjaar internationaal uitgebracht, om een oorverdovend succes te worden. Momenteel is Park Jiha op tournee; afgelopen maand speelde ze op Rewire in Den Haag. Wij spraken haar alvast over haar specifieke muziekstijl, die zo vertrouwd klinkt en tegelijkertijd compleet nieuw.

Trompettiste Jaimie Branch draait al meer dan een decennium mee in de spannendste regionen van de hedendaagse (free) jazz en trad op aan de zijde van legendes als Ken Vandermark en Fred Lonberg-Holm. Toch debuteerde ze pas vorig jaar met ‘Fly Or Die’, waarvoor ze bijzondere samenwerkingen aanging.

In rap tempo brengt de in Brussel residerende Amerikaanse drummer Michael Kuhn (NAH) al jaren impulsieve en persoonlijke muziek uit, variërend van urgente, gemanipuleerde noisebeats tot kalmerende soundscapes. In afwachting van zijn optreden op het In Utero-festival, spreekt Gonzo (circus) met hem over zijn gefragmenteerde muziek, die recht doet aan de complexiteit die inherent is aan emoties. “Ik wil gewoon dat mensen voelen wat ik voel.”

Feminisme en black metal lijken mijlenver uit elkaar te liggen. Vrouwen die zich als muzikant mengen in het genre worden verguist (denk aan Myrkur), en als er al een rol voor ze is weggelegd is dat vaak als ornament. Het werk van Grete Johanne Neseblod biedt wat dat betreft een krachtig tegengeluid.

In de rubriek Beeldbank plaatst telkens een andere medewerker een actueel visueel werk, zoals een film of tentoonstelling, binnen een bredere context. Verbanden met andere kunstwerken en video’s worden gelegd, uit heden en verleden. Ook beelden zijn immers sociale dieren. Deze keer: Arie Altena over hoe logistiek het leven van de 21ste-eeuwse mens beheerst.

De gebroeders Moh & Mehdi, beter bekend als Saint Abdullah, sloten afgelopen jaar een huwelijk tussen dub en politiek commentaar. In april kwam hun nieuwe album uit. Gonzo (circus) sprak met hen over “dit hoofdstuk uit een lang verhaal”, hun Iraanse wortels en hoe hun obsessies tot uiting komen in muziek.

“Ooit gehoord van Siska Schoeters, van die radioshow op Studio Brussel? Daar komt onze naam dus níet vandaan…” Aan het woord is Mathias Bex, zanger en gitarist van Skiska Skooper. Voor wie op zijn of haar beurt nog nooit van deze driekoppige noiserock-formatie uit Diest heeft gehoord: een nadere kennismaking.

Veteraan, ‘OG’, pionier. Meer dan dertig jaar geleden liet Jana Rush voor het eerst van zich horen binnen ghetto house-kringen in Chicago. Noem haar dus wat je wilt, maar na een tussentijdse afwezigheid van meer dan twintig jaar is deze producer nog maar net begonnen.

De Gonzo (circus)-redacteuren vind je niet alleen terug bij muziekconcerten en festivals, ook bezoeken we graag tentoonstellingen, van geluidskunst en straatuitingen tot een kannibalistische expositie over andere culturen.

Een tijdje geleden stuurde een vriend me de stellingen die bij een proefschrift zaten. De dissertatie ging over pijn op de borst, maar een van de stellingen luidde: ‘Het behandelen van psychiatrische aandoeningen kan leiden tot kwalitatief minder aanbod in de platenzaak.’ Eindelijk rechtvaardiging voor de ‘idiote’ muziek waar ik volgens vrienden naar luister!

Maart 2018. Het Brusselse collectief He4rtbroken viert zijn derde verjaardag. Drie jaar lang al brengen Stéphanie Kevers en Liyo Gong experimentele clubsounds naar de Belgische hoofdstad. Geïnspireerd op de Londense scene en gewoon, omdat niemand anders dat al deed. Inmiddels zijn de ‘girly nights out’ uitgegroeid tot de meest avontuurlijke clubavonden in town.

Vijftien jaar vertoeven in de alternatieve New Yorkse muziekscene komt Matt Werth nog altijd van pas, zijn netwerk is onuitputtelijk en hij weet zelfs onmogelijke en vergeten artiesten te strikken voor RVNG Intl.

In aflevering twee van Gewezen Schatten blikt Maarten Schermer respectievelijk tien en dertig jaar terug. Wat blijkt: het slechts in beperkte oplage uitgekomen ‘October Language’ van Belong en het oeuvre van de Nieuw-Zeelandse band This Kind Of Punishment hebben nog niets van hun impact te hebben verloren.

Designer/kunstenaar Lucas Maassen maakt vaak liever problemen dan dat hij oplossingen bedenkt. Begin mei opent in New York een retrospectief van het werk dat hij samen met zijn jonge kinderen maakte, die daarbij netjes binnen de regels voor kinderarbeid bleven, maar daarom wel zo efficiënt mogelijk moesten werken.