Het duurde vier albums en er was een halvering van de bezetting voor nodig, maar Fire! Orchestra heeft eindelijk zijn klassieker te pakken.

De nieuwe Fire! is Fire! in een donkerzwarte versie.

Met de nieuwe Gonzo (circus) is het altijd – minstens – dubbel feest. U kunt niet alleen lezen over de spannendste muziek van het moment, dankzij de Mind The Gap cd kunt u er ook meteen naar luisteren.

Voor zijn luisterprofiel waadde Gonzo (circus)-medewerker Maarten Timmermans door een eindeloze stroom muziek. Van krautrock drones uit Lima over duistere triprock uit Antwerpen naar Californische barbecuerock, Zweedse improvjazz en verloren gewaande dub

Huntsville, het trio dat ons sedert 2006 verblijdt met hun eigen geïmproviseerde muzikale taal die zich op het kruispunt van (post)rock, elektronica, jazz, hedendaags klassiek en nog wel wat andere muzikale zijwegen bevindt, heeft met ‘Pond’ hun vijfde langspeler in de schappen liggen. Hun muziek ontstaat op een organische manier, vanuit vrije improvisatie in de studio, en dat is ook hier weer niet anders. Hun eerste platen wisselden lange uitgesponnen improvisatiestukken af met meer gebalde nummers terwijl we op de vorige release drie relatief langere nummers vonden, die ook iets donkerder van sfeer waren. Die aanpak is ook op de plaat aanwezig: vier stukken tussen de 10 en 16 minuten. (ER) opent krakerig en schurend, met een gedreven bas. De textuur zwelt aan en de slide-gitaar brengt het nummer in een filmische sfeer. Nog voor halfweg zit die eerste track al onder onze huid. Het is heel interessant – niet enkel doorheen dit eerste stuk, maar doorheen de ganse plaat – om de structuur telkens te horen veranderen, organisch en beeldend. De effecten – een blaffende hond op de achtergrond – en de elektronica versterken dit. Het is ingehouden muzikaliteit, afwachtend luisteren wat er zich achter de volgende muzikale hoek bevindt. De aandachtige luisteraar hoort in alles beweging, het – weliswaar lome – evolueren van de muziek. (ING) is daar een schoolvoorbeeld van: aanzwellende elektronische effecten krijgen gezelschap van percussie en basmotief. Schijnbaar naast elkaar lopend vinden ze toch een gezamenlijk pad waar ze tegen het eind een symbiose vinden. Huntsville kunnen bedrieglijk eenvoudig, met een heel open geluid zonder clichématige dynamiek, toch strakke spanningsbogen creëren. Ze zijn, ook hier weer, dodelijk efficiënt in hun minimalisme. Labfield is een ander project van Ingar Zach, de percussionist van Huntsville. Hij vormt hierin een duo met David Stackenäs (Territory Band, Seval, Fire! Orchestra). Hun vorige twee platen bestonden vooral uit lang uitgerokken, rijk gedetailleerde soundscapes, terwijl deze plaat geeft wat de titel belooft: een collectie geïmproviseerde songs. Ze trokken voor deze plaat Giuseppe Ielasi aan boord als vast derde lid (terwijl hij op de andere twee platen als gastmuzikant fungeerde). Ook Mariam Wallentin (Wildbirds & Peacdrums, Mariam the Believer, Fire! Orchestra) zingt een paar keer mee. De songs zijn kortere, maar rijke muzikale improvisaties die lijnen uitsmijten naar pop, jazz, minimalisme, elektronica en etnische muziek.

Het jaar is weer voorbij! Tijd voor een overzicht van de beste muziek, concerten en andere culturele activiteiten van 2013. Verschillende medewerkers van Gonzo (circus) stelden een lijstje samen en maakten daarbij een mixtape. Deze keer: Stijn Buyst. 2013 was het jaar waarin bij ondergetekende schizofrenie werd gediagnosticeerd. Door een platenhandelaar, nota bene. Nu, wanneer […]