Het uit Texas afkomstige duo Pinkish Black maakt duistere doom zonder gitaren. Hun nieuwste album Concept Unification is ondanks alle malheur in het leven van het tweetal een prachtplaat geworden.

‘Raga’, de nieuwste release van Among The Rocks And Roots, klinkt als een lange aanval. Het album bevat vier duistere mantra’s waarin Samuel Golf en Abdul Hakim Bilal hun ziel en zaligheid blootleggen in een confrontatie met de eigen frustraties, en daarmee het mes in de ziel van de luisteraar zetten.

Het Duitse trio Black Salvation is een nieuwe loot aan de Relapseboom. Een band die niet past binnen de verwachtingen van het label, toch voor degenen die splijtende metal of grindcore verwachten. Uiteraard brengt het label regelmatig platen uit die niet aan de verwachtingen van het grote publiek voldoen, maar wel op een of andere manier binnen de filosofie passen. Doomy postpunk was er echter nog niet.

Het sextet Ilsa uit Washongton, D.C. tekende na het verschijnen van ‘The Felon’s Claw’ (2015, A389Records) bij Relapse, waar nu hun inmiddels vijfde langspeler ‘Corpse Fortress verschijnt. Tussen de albums door verschenen nog splits met verwante bands als Coffins, Seven Sisters Of Sleep en Hooded Menace, waar ze telkens de bovenhand hadden. Sinds het debuut ‘The Maggots Are Hungry’ kent de band, opgericht in 2008 en met vroegere Integrity-drummer Joshy Bretell in de gelederen, dan ook een alsmaar ruimer publiek. Toch doet de op horror verlekkerde band geen toegevingen. Crust, deathmetal en doom vormen nog steeds de ingrediënten van het behoorlijk extreme geluid van Ilsa. Het geluid, deze keer in handen van Kevin Bernsten, die eerder onder meer met Full Of Hell, Integrity en Magrudergrind werkte, zorgt ervoor dat ‘Corpse Fortress’ nog een streepje vetter en extremer klinkt dan zijn voorgangers. De mix van stijlen werkt wonderwel, alsof Ilsa in de bloederige modder staat te spelen. Een beetje vunzig en vies, dat is precies hoe dit album klinkt. Lomp en sloom ook. Ilsa moet het namelijk niet van snelheid hebben, maar van net niet tergende traagheid en een kloeke doodsreutel. Bij Iron Reagan, bestaande uit al dan niet huidige leden van Darkest Hour, Municipal Waste, Mammoth Grinder en Cannabis Corpse, mag het op hun split met Gatecreeper een stukje sneller vooruit gaan. De punkmetal van het kwintet staat nog steeds als een huis. Het verbaast dan ook niet dat Iron Reagan sinds de oprichting in 2012 alsmaar grotere zalen en festivals kan aandoen. Moshen gegarandeerd bij dit collectief veteranen. Gatecreeper is al net zo’n rijzende ster, al gaat het hier om meer deathmetal georiënteerde mokerslagen. Drie (te) korte nummers vormen hun aandeel bij deze split. Nummers die net iets beter blijven plakken dan die van Iron Reagan. Niet omdat die slecht zijn, ze maken gewoon minder indruk.

Uit Rouen, Frankrijk overdondert Greyfell ons met ‘Horsepower’. Dat hadden we niet verwacht na ‘Vol. 1: I Got The Silver’ uit 2015, een album waarop voornamelijk degelijke maar alledaagse heavy rock was te horen. Greyfell hoorde het roer quasi helemaal om voor de vijf stukken op ‘Horsepower’. Eigenlijk is alleen ‘Horses’ nog enigszins schatplichtig aan de voorgaande plaat. Het nummer is het traagste van de hoop, maar heeft ook een licht symfonische inslag en dat werkt niet helemaal. Opener ‘The People’s Temple’ is oerdegelijke stonerdoom met een psychedelische toets, waar vooral de bas overuren doet en de gitaar onze oren mag uitfuzzen. ‘No Love’, dat komt na het mindere ‘Horses’ is de voorbode van wat komen gaat. Het is het laatste stuk op kant A (als je de vinylversie te pakken krijgt), en zet de zwaar donderende rit die op de twee nummers op kant B zal volgen, gezwind in. Die bas loeit dermate ruig en hard, dat de installatie bij hoog volume het dreigt te begeven. Hier is Greyfell in optimale doen, in een soort psychedelisch eerbetoon aan Sleep, dat het bed mocht delen met Type O Negative en Spacemen3. En voeg daar nog de negativiteit van een dolgedraaid Flipper of een of andere funeral doomband nog maar aan toe, als toetje. De Weltschmerz druipt namelijk van ‘Spirit Of The Bear’ en afsluiter ‘King Of Xenophobia’. Het zijn twee epische nummers die eer betonen aan hun grote voorbeelden, waar ze absoluut niet onder voor hoeven te doen. Het starterstrio laten we intussen gewoon zo. We luisteren gewoon naar wat de B-kant van het album hoort te zijn, en genieten met volle teugen van het negativisme en nihilisme van Greyfell.

Sassuma Arnaa van Maudlin vinden wij een nogal lastige. Het is de opvolger van het in doom- en postmetal en psychedeliche rock badende ‘A Sign Of Time’ uit 2013. We vonden die plaat, net als de bandnaam en hun voorliefde voor concepten, een beetje hoogdravend. Slecht vonden we ze niet, maar echt vat erop krijgen, dat lukte ook niet.

Phurpa, Phuture Doom, Bong-Ra, Servants of the Apocalyptic Goat Rave + more

In Gonzo (Circus) #93 haalden we al de loftrompet boven voor ‘The Great Cessation’, dat in 2009 verscheen via Profound Lore. Sindsdien is de bekendheid van de band rond Mike Scheidt alleen maar gegroeid, al zijn er sindsdien niet zo veel platen verschenen.

De nihilistische visie is gebleven, het cynisme alleen maar sterker geworden, wat de haat en negativiteit van het album alleen maar extra in de verf zet.

Het uit Castlemaine, Australië afkomstige Dead is toe aan zijn derde plaat in een reeks van vier.

Queen Elephantine komt oorspronkelijk uit Hong Kong en werd opgericht door Indrayudh Shome en Danny Quinn als een duo bas en gitaar. Ze begonnen meteen hun eigen weg te zoeken in doom en stoner, maar deden dat van bij de aanvang op een eerder orthodoxe manier.

Waar we in het vorige overzicht vooral aandacht hadden voor black metal, richten we ons ditmaal voornamelijk op de wat tragere en loggere varianten van de Nederlandse metalscene, en op vrouwelijke brulboeien.

REWIND: Misschien voorbarig, maar nu al een van de #doomplaten van 2017 van Bathseba!

Fans van bands als Rosetta en Isis zullen heel veel plezier beleven aan ‘Tempest’ van Telepathy.

Tartarus is niet alleen een deel van de onderwereld in de Griekse mythologie, maar ook een cassettelabel uit Groningen dat zich specialiseert in doom, noise en ander dwars en donker metaal.

Het nieuwe album van Charlemagne Palestine met de ongemakkelijke titel Omminnggg And Schlomminggg -€“ iets teveel omm gechant? -€“ bevat voor het overgrote deel spooky, ambient achtige minimal met invloeden van industrial, doom en jazz.

Het Siberische Below The Sun zet ‘Solaris’ om naar een soort metal.

“Onze gitarist heeft een T-shirt van Dorre aan”. Dit kreeg ik te horen toen ik de band zocht op een zonnig Gents terras. Ik word daar gelukkig van, want een simpele zin als deze bewijst dat de band in zichzelf gelooft, dat er over wordt nagedacht. Enter Dorre.

Voor zijn eerste echte eigen band heeft de Britse songwriter Bill Turner maar meteen een sekte opgericht. Eentje waar het goed toeven is, maar er blijft bij elke sekte een venijnige adder schuilen onder het gras, zoals Turner graag laat zien.