Danielle de Picciotto is een Amerikaanse interdisciplinaire kunstenares, gebaseerd in Berlijn. Na zijprojecten als âCrime and the City Sollutionâ en âMinistry of Wolvesâ heeft ze nu haar eerste soloalbum uit: âTacomaâ. Laat ons niet flauw doen, we zijn niet echt weg van de plaat. De Picciotto profileert zich als een moderne heks, met de hoesfoto als ergste uitwas. Ze heeft zowat het hele album zelf geschreven, ingespeeld en opgenomen. Zou het daardoor komen dat de negen nummers op de cd hetzelfde stramien volgen? Natuurklanken om mee te beginnen, gevolgd door een repetitieve rim-rim op akoestische gitaar, eenvoudige percussie ter ondersteuning en tot slot een klagerige, trage melodie die het geheel iets âtijdloosâ moet geven. Die klagerigheid wordt bewerkstelligd door allerhande ondefinieerbare instrumenten waarvan de perstekst zegt dat het onder meer om de hurdy gurdy en de autoharp gaat. De Picciotto mengt graag natuurlijke en kunstmatige klanken, onweer en regen in âI Have Loveâ, vogeltjes en een mechanische specht in âLuminousâ, schrapende steentjes in âEs Gibt Kein Zurückâ en fluitende wind in âIn Transitâ. Aardig nummer op de plaat is wel âEs Gibt Kein Zurückâ, een verdraaid marcheerlied waar het half fluisterende, beloftevolle âFreiâ blijft hangen. Opvallend dat de Picciotto in het Duits zingt met een hoekige frasering en een metrische melodie en de Engelstalige teksten tot meer open melodieën leiden. De teksten focussen naar eigen zeggen op âde mystieke implicaties van het nomadische leven, helderziende weergaven van vrouwelijke intuïtie en verhalen over droomachtige revelatiesâ, geen wonder dat ze bijwijlen wegzweven, of wat dacht je van âChase the dragons awayâ, âEverything takes time, go ask the old men, go ask the old crows, they knowâ en de luchthavenwijsheid âA journey is the space between departure and arrivalâ?
