Sweet Oblivion: Expanded Edition

Screaming Trees kende pas laat het echte succes. In het jaar dat Smashing PumpkinsPearl JamAlice In Chains en Soundgarden hun grote doorbraak kenden, deed het eerste album dat de band rond Mark Lanegan voor major Epic maakte (‘Uncle Anesthesia’) in 1991 weinig tot niets. Daarvoor had de band al bescheiden succes geoogst in de alternatieve scene met hun drie mooie albums voor SST. Met ‘Sweet Oblivion’ uit 1992 hadden ze wel prijs, vooral omdat het nummer ‘Nearly Lost You’ op de soundtrack van de film ‘Singles’ stond. Een succesvolle film en dito soundtrack, waarop ook voornoemde bands stonden naast bijvoorbeeld ook Mudhoney en Mother Love Bone. De hoogdagen van de grunge, al zijn Screaming Trees dat nooit echt geweest. De band, opgericht door de broers Van Conner in 1985, vonden al snel Lanegan en verkozen een mengeling van psychedelica, garage en hardrock. Uiteraard is het vooral de onderscheidende stem van Lanegan (nog niet doorrookt en doorzopen als nu) die de aandacht trekt. Don Fleming produceerde het album (de voorganger werd onder handen genomen door Soundgarden’s Chris Cornell). De mix werd gedaan door Andy Wallace, die het jaar ervoor ‘Nevermind’ in de hitlijsten had gekregen. Hij koos voor een iets commerciëler geluid dat lonkte naar oude hardrock. Toch bevat de plaat alleen maar krakers. Elf stuks heerlijke protogrunge die na al die jaren nog steeds heel vet klinkt. Het tweede schijfje bevat niet alleen hun schitterende versie van ‘Tomorrow’s Dream’ (Black Sabbath, afkomstig uit ‘Vol.4’). We krijgen ook hun versie van ‘Song Of A Baker’ (Small Faces) enTommy Dorsey‘s ‘(There’ll Be) Peace In the Valley (For Me)’ voorgeschoteld. ‘Maybe (Van’s New One’ , gezongen door bassist Van Conner en ‘E.S.K.’ zijn nummers die de oorspronkelijke plaat niet haalden. En dan is er nog de voorbode van Lanegan’s solocarrière in de vorm van een akoestische versie van ‘Winter Song’, opgenomen met de hulp van Jack Endino, die voor de Epic-jaren met Screaming Trees samenwerkte. ‘Sweet Oblivion’ is zowel een hoogtepunt als een zwanenzang voor de band, die alleen nog het ietwat flauwe ‘Dust’ maakte om er dan de brui aan te geven en elk hun eigen muzikale weg te gaan.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
ScreamingTrees_SweetOblivionExpan
geplaatst:
wo 17 jul 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!