Surface Tension

Francesco Tristano is een klassiek geschoold pianist die vanaf een gegeven moment in zijn carriere meer leek te geven om Jeff Mills dan om Bach. Dat leidde tot piano-interpretaties van techno-klassiekers als Mills’ The Bells en Derrick May’s Strings Of Life. Hoewel hij met die eerste mooi de link bloot legde tussen techno en minimal music (en zijn cover van Autechre’s Overand wonderschoon is), was het soms ook een beetje gimmicky. In een volgende logische stap heeft hij op zijn nieuwe album de piano vrijwel vaarwel gezegd, en zich gewend tot techno’s tools of the trade: synths en drummachines. En tot een van de godfathers, want op vier van de acht nummers werkt Tristano samen met Derrick May. Dat zijn ook meteen de leuke nummers, meestal met een solide groove, house-akkoorden en de warme pads en strijkers waar May beroemd is geworden. De tracks bouwen mooi op, beginnen minimaal en waaieren steeds breder uit, en ontwikkelen zich na de climax verder door. Met name de twee centrale nummers zijn fijne klassieke techno-exercities in een modern jasje. De nummers van Tristano in zijn eentje hebben een vergelijkbare opzet, maar lijden onder de afwezigheid van een geoefende tweede corrector. Minder interessante beats, en veel te veel genoodle op synth en piano van het type hoor mij eens lekker bezig zijn. De uitschieter wat dat betreft is de cover van Merry Christmas Mr. Lawrence, die al na 30 seconden in doelloze improvisatie verzand, om vervolgens nog zeven en een halve minuut door te gaan. Helemaal is Tristano’s conversie dus niet geslaagd, maar de nummers met May zijn de moeite waard.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
Francesco_Tristano_Surface_Tension
geplaatst:
ma 8 jan 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!