Roy Montgomery maakte lang geleden deel uit van The Pin Group, een band die nauwelijks anderhalf jaar bestond en vervolgens een cultlegende werd, zoals zoveel Nieuw-Zeelandse bands uit de vroege jaren 1980.
Montgomery maakte daarna deel uit van nog een rist andere bands, en debuteerde in 1995 solo met ‘Scenes From The South Island’. Dromerige postrock met de elektrische gitaar als centraal instrument, incidenteel een soundscape, soms een lo fi noise-uitbarsting, en vrijwel altijd instrumentaal.
Die stijl hield Montgomery platen lang vast, tot hij op het vierluik ‘R M H Q: Headquarters’ zijn Michael Gira-achtige stem opeens een belangrijke rol gaf. Montgomery’s zang is een vaak nogal onvast; ik vind het wel ontwapenend, maar hij heeft er naar eigen zeggen een hekel aan.
Op de opvolger doet hij er dan ook weer het zwijgen toe, en schreef hij nummers met specifieke zangers in het achterhoofd: Haley Fohr (Circuit Des Yeux), She Keeps Bees, Katie von Schleicher, Purple Pilgrims, Julianna Barwick en Liz Harris (Grouper). Het resultaat is wat mij betreft de beste plaat uit zijn carrière.
Zes mooie nummers, allemaal met een dramatische ondertoon. Fohr klinkt als Scott Walker over de stormende gitaarlagen, terwijl Barwick haar stem laat meedeinen met de mistige shoegaze-tonen, en die van Harris op gaat in dikke lagen gitaarfuzz.
De nummers met Von Schleicher en Purple Pilgrims doen me denken aan de eerste platen van Swans-zijproject Skin. Spaarzaame gitaar met een boel effecten en veel galm op de stem (op alles eigenlijk). ‘Suffuse’ is daarmee een stuk minder gepolijst dan Montgomery’s eerdere werk, maar het is een plaat die het verdient. Erg fraai.