Als je een kerk gebruikt om muziek op te nemen, zul je geluiden die bij die omgeving horen op de koop toe moeten nemen. Celliste Lucy Railton en organist Kit Downes kozen voor de kathedraal van de IJslandse nederzetting Skálholt om gezamenlijke improvisaties vast te leggen voor hun album ‘Subaerial’. Dan kan het gebeuren dat er een klok begint te luiden. Het duo lijkt even uit het veld geslagen. Hun muziek valt stil. Maar al gauw besluiten ze om het luiden op te nemen in hun conversatie. De klok wordt een derde speler in hun samenspraak, stuurt de uitwisseling onverwachte kanten op, verrijkt en vergroot hun zeggingskracht. Nu is het niet zo dat de twee als bezetenen tekeer gaan op hun instrumenten. Eerder tasten ze de mogelijheden af die de akoestiek van de ruimte hen biedt. Railton speelt daarnaast in op de kleuren die Downes uit de pijpen laat blazen. Daarin doet hij qua flexibilieit nauwelijks onder voor Hampus Lindwall. Niet alle stukken zijn even sterk. In ‘Under The Air’ (de letterlijke betekenis van ‘subaerial’) schuiven ze wat doelloos langs elkaar heen, tot ze besluiten samen op te gaan lopen. Maar in andere nummers bouwen orgel en cello alerte en gevoelige uitwisselingen op. De warmte van Railtons snaren krijgt een perfect passend bed in de wolken die Downes door de kerk blaast. Of ze duikt voor onder de piepende pijpen van het orgel door. Tenslotte vervliegen ze in ‘Of Becoming And Dying’ als koolzuurbelletjes uit een glas bubbeldrank.
