Stop Mute Deaf

Wij willen er intussen zelfs niet meer aan beginnen. Aan het bijhouden van de discografie van White Hills bedoelen we. In de begindagen kregen we vooral heavy psychrock die alle kanten uitvloog: opgefokte spacerock, energieke scheurende psychedelische rockers en meer van dat fraais. De laatste paar platen durfden ze al eens van het hobbelige pad van de heavy psych afwijken en kon je er krautrock, soundscapes en elektronica op terug vinden. Vooral ‘Walks For Motorists’ was een nogal abrupte stijlbreuk met eerder werk. Deze plaat gaat nog dieper op die ingeslagen weg in en wij durven denken dat de rol en de productie van Martin Bisi (Sonic Youth, Brian Eno, Afrika Bambaataa, Swans) daar veel mee te maken heeft. White Hills blijft een psychedelische band, zonder twijfel, maar het geluid van deze ‘Stop Mute Defeat’ is vooral beïnvloed door industrial, gothrock en postpunk. Zo heeft ‘Importance 101’ dreunen die zo naar de hoogdagen van de industrial refereren. Die industriële dreun zal je nog dikwijls doorheen de plaat horen terugkeren. De sfeer van druggy, donkere ondergrondse clubs van de jaren 1970-1980 hangt als een waas over het geheel. De fuzzy en freakende gitaren zijn er nog altijd, maat zitten iets verder verstopt in het geluid. Maar de riff kan nog steeds de stuwende kracht zijn zoals in ‘Attack Mode’. Soms drijven songs dan weer volledig op het postrock/gothrock-idioom, zoals ‘Entertainer’, dat ons heel hard aan Virgin Prunes deed denken. Het is even wennen aan deze nieuwe plaat, maar na een tijd nestelt ze zich heel diep onder de huid en naar ons gevoel zit ze daar zeer goed en daarmee bewijst White Hills nogmaals hun relevantie.

tekst:
Christophe Vanallemeersch
beeld:
White_Hills_Stop_Mute_Deaf
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!