Je wordt subtiel ontvangen met de Prelude, waar wat zachte strijkers en elektronische ruis de toon zetten. Het is vooral erg terughoudend en voorzichtig en dat gaat prima over in het type mooie luisterliedje dat Passage dan presenteert. Een stabiele akoestische gitaarbegeleiding met dromerige Noorse zang. Het is ook gelijk het beste en toegankelijkste lied op de plaat, waar ook een dromerige trompet en een heel klein beetje drums de sfeer komen versterken bij Tanker Om Moringen. Met The Lightness Of Moving On flirt Passage instrumenteel met een jazz interpretatie van zijn muziek. De klanken zijn wat minder afgerond en schuren met het schijnbare pop imago van deze singer-songwriter. Terwijl Old Habit muzikaal behoorlijk sterk is – met meerdere modulaties, maar het zingzeggen zit net niet op de juiste toon en verraad bovendien in het Engels de slappe tekst over vreemdgaan. Voor een conventionele singer-songwriter schuurt Passage net iets te veel, voor een spannende singer-songwriter doet hij net te weinig nieuws. Maar als je wil,kan je heerlijk wegdromen bij zijn liedjes, zoals ook het zachte Morning Comes met een vrouwelijke tweede stem. Waarom hij zijn album afsluit met de klank van elektromagnetische ruis blijft dan echter nog een onbeantwoorde vraag.
