Het om en nabij tiende album van de Weense muzikant B. Fleischmann doet natuurlijk in eerste instantie denken aan een grappige, semi-bescheiden variatie op Stop Making Sense, maar dat is alleen de titel. Misschien zit er toch meer waarheid in dan de maker zou willen, want de ervaren producer schiet hier in eigen voet. Met een mix van pop, rock, electro en techno zet hij vele trucjes in om behaaglijke liedjes neer te zetten, die kant nog wal raken en helaas ook nog eens vergezeld gaan van zijn nietszeggende, doorsnee – maar o zo op zichzelf verliefde – stemgeluid. Wat een verspilling van talent, tijd en geld van diverse fondsen. Inderdaad, weer een fan minder.
