Stop Freeze Wait Eat

Het Trondheim Jazz Orchestra is intussen uitgegroeid tot een vaste waarde binnen de waanzinnig vertakte wereld van de experimentele muziek in Noorwegen. Het orkest is eigenlijk een talentenbank die naargelang het project waar aan gewerkt wordt van grootte, bezetting en instrumentatie kan wisselen. En dus ook van stijl. Onder leiding van pianist Christian Wallumrød, die een compositie schreef in opdracht van het Kongsberg Jazz Festival, gaat het om een tienkoppige formatie met daarin onder meer gitaar, blazers, bas en drums, maar van jazz is eigenlijk geen sprake meer. Wie vertrouwd is met Wallumrød, had dat vermoedelijk zien aankomen, want de man begeeft zich behendig op de scheidslijnen tussen hedendaagse gecomponeerde muziek en minimalisme. Dat levert ook nu een bijzonder fijnzinnig album op. Vijftig minuten en vier delen, die je in één ruk moet uitzitten. De eerste twee stellen de piano centraal, en dan vooral met enkele eenvoudige, pastoraal aandoende melodieën, waar eindeloos op herhaald wordt. Gestaag komen er extra geluiden aan te pas, al is dat aanvankelijk niet meer dan elektronisch gebrom en een stille trompet. In het tweede deel wordt het stilaan een feest voor ingetogen extended techniques en levert dat een Noorse countryvariant op. De twee resterende delen klinken anders. Het samenspel is er haast mechanisch, de geluiden worden dikker en excentrieker, een sci-fi-achtig hoorspel met een haaks roterende stuwing. Weer een nieuwe gedaante voor hét metamorfoseorkest bij uitstek. Orkestlid en multi-instrumentalist Ivar Grydeland, vooral bekend van Huntsville en Dans Les Arbres, voegt er een soloalbum aan toe. Ook bijzonder, omdat het voortvloeide uit een doctoraat met als bedoeling om ensemblemuziek te kunnen maken als soloartiest. Er komen heel wat instrumenten aan te pas – gitaren, banjo, pedal steel, allerhande percussie en verloren gelopen voorwerpen – maar vooral ook elektronische ingrepen. Het resultaat is een knap vloeiende en perfect gedoseerde plaat waarop de spookachtige echo’s en repetitieve elementen doen denken aan Loren Connors, maar hier meer licht toelaten. Een enkele keer neigt het naar jazzy postrock, elders blijft het bij ongekunsteld klankenonderzoek met loops en andere vervormingseffecten. Uiteindelijk belandt hij bij een charmante, prikkelende combinatie van banjo en drones. Ondergesneeuwde rootsmuziek, Grydeland ten voeten uit.

tekst:
Guy Peters
beeld:
Ivar_Grydeland_Stop_Freeze_Wait_E
geplaatst:
wo 21 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!