Feu Robertson is een ietwat vreemde naam voor een band. Toch kiest dit kwartet uit Reims, Frankrijk voor die wat ondoorgrondelijke benaming. En dat past best goed bij de muziek die de band maakt. Charlemagne Ganashine is de onbetwiste leider van Feu Robertson. Hij schrijft alle teksten en alle muziek, waardoor het eigenlijk vooral zijn project is. Dat is vooral duidelijk te horen bij het eerste trio nummers. Daar lijkt het wel alsof Ganashine een veredelde singersongwriter is, die zich wat laat begeleiden omdat hij niet alle instrumenten en nuances alleen kan spelen, tegelijk dan. Vanaf ‘Jungle Life’ gaat de band een andere kant op, die van de Brits aandoende indiepop met wat weerhaakjes. Het is eigenlijk pas vanaf dit ogenblik dat we geboeid beginnen te luisteren naar ‘Sticky Situations With Troubles’. Die drie eerste nummers klinken namelijk te weinig onderscheidend om er ons hoofd bij te houden. De tweede helft van de plaat doet het stukken beter. Ganashine’s stem is bij wijlen ietwat te zeurderig, maar zijn vaste kompanen Sir Hallow Gallow (gitaar, banjo), Black Dumby (bas) en Jean Phalempyn (drums, klokkenspel, percussie) zorgen voor muzikaal tegengewicht. Ze weten telkens interessante geluiden aan hun instrumenten te ontlokken en ook de resem gasten (cello, doedelzak, piano, fluit, saxofoon, achtergrondzang, kinderkoor) doen een stevige duit in het gevarieerde zakje. Feu Robertson is eigenlijk vooral bedoeld voor mensen die treurwilgen en triestigaards als Movietone en Songs:Ohia een warm hart toedragen. Feu Robertson speelt namelijk maar een halve categorie lager, en dat is bedoeld als compliment.