Dave Curran, bassist bij het invloedrijke New Yorkse Unsane sinds 1994 (vervanger van de originele bassist Pete Shore), produceerde zelf het inmiddels achtste studioalbum van de noiserockers. Sinds 1988 timmert dit trio al aan de weg, eentje vol obstakels. Originele drummer Charlie Ondras overleed aan een overdosis in 1992 en werd vervangen door Vincent Signorelli (die voordien drumde bij Swans). De band lag drie jaar stil toen brulboei en gitarist (en lid van het eerste uur) Chris Spencer in Wenen door vier mensen het ziekenhuis in werd geslagen. Van opgeven is er bij Unsane echter geen sprake, integendeel. Het trio toert bijna onafgebroken, zelfs al stijgen de bezoekersaantallen nauwelijks. En wie dacht dat ze met ouder worden, minder fel uit de hoek zouden komen, zal bedrogen uitkomen. Het is van moeten, net als Steve Austin (Today Is The Day). De opgekropte woede en agressie moet er gewoon uit, en hoe kan dat beter dan met een snoeiharde, van woede uitpuilend nieuw album? De hoes alleen al is vintage Unsane: lekker bloederig, en ook de tien nummers (met korte titels, zoals gewoonlijk) zijn net zo fel en hard als bij het debuut uit 1991 en ‘Scattered, Smothered & Covered’ (1995, in de huidige bezetting). Waar voorgangers ‘Visqueen’ (2007) en ‘Wreck’ (2012) niet over de hele lijn konden overtuigen, is dat bij het tien nummers tellend ‘Sterilize’ absoluut wel het geval. De luisteraar wordt geen seconde rust gegund, het vijfjarige hiaat na het vorige album heeft de band tijd gegeven om alleen maar het beste over te houden; en het tijdssegment, Trump voorop, leent zich uitstekend voor de powernoiserock waar Unsane een patent op heeft. Verwacht Unsane de komende maanden in de concertzalen, waar ze nimmer teleurstellen. Dat doen ze met deze’Sterlize’ evenmin.