Standards Vol. IV

Dat The National Jazz Trio Of Scotland geen jazz speelt en niet uit drie muzikanten bestaat, mag na een paar albums toch wel een beetje als bekend verondersteld worden. Net zo goed als dat ze wel uit Schotland komen trouwens. Wat ze dan wel doen, is iets dat klinkt als alternatieve pop, met hints naar folk, middle of the road en blues, met daar bovenuit torenend de breekbare, karakteristieke stem van Bill Wells. Er hangt altijd een vleugje ironie aan de intieme liedjes, maar het is toch echt allemaal welgemeend – zonder het overigens topzwaar te maken. Luchtig en lief is het ook, en toch weer niet, precies zoals de bandnaam ook veel in het midden laat of gewoon niet waar is. Soms liggen de melodietjes zelfs tegen de lulligheid aan of zijn slaapliedjes heel dichtbij, maar de teksten en spaarzaam toegepaste, zeer efficiënte instrumentatie houden het geheel stevig overeind. Gitaar, piano, glockenspiel, harp en nog zo wat fijnzinnige klanken voortbrengende instrumenten houden het licht, transparant en prettig. Geen beats bij het zogenaamde trio, behalve aan het eind van het album, als er wat glitch naar boven popt en zelfs een heus, jazzy swingnummer zich een weg ramt door het verstilde universum van Wells.

tekst:
Arjan van Sorge
beeld:
The_National_Jazz__Standards_Vol_IV
geplaatst:
ma 14 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!