S/t

Een recensie over de Allah-Las kun je eenvoudig uit twee verschillende perspectieven schrijven. Zo kun je de Amerikaanse band afdoen als een verzuurde retro-band. Een groep jonge twintigers die van mening zijn dat er de afgelopen jaren eigenlijk geen goede muziek meer wordt gemaakt en daarom terugvallen op het in hun ogen laatste pure moment in de rockmuziek, de jaren 1960. Retrorock die riekt naar de jonge Rolling Stones in een kruising met een lome The Beach Boys en The Byrds met teksten over gebroken relaties, bedriegende vrouwen en de hopeloosheid van de liefde. De Amerikaanse The Kik zonder knipoog en met verraderlijk hartelijke teksten over verrassend vrolijke surf en garageriedeltjes. En daar komt de tweede insteek, want hoewel het allemaal wel heel erg bekend de oren in rammelt, rammelt de sixtiespop en rock van deze heren wel erg aanstekelijk de oren in. Het is weliswaar een kopie, maar een kopie die in uitvoering en productie (door Nick Waterhouse, zelf ook een retrokoning) precies klopt. De twaalf nummers die de roll in rock-‘n-roll in de heupen brengt. En of dat nu is omdat de makers de moderne tijd niets vinden en hun exen wel kunnen wurgen, dat is dan wellicht minder relevant. Vooral in deze dagen waar retro de nieuwste hip is en de fuzzbox een hervonden bron van adoratie.

tekst:
Tjeerd van Erve
beeld:
Allah-Las_St
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!