S/t

Ensemble Pearl is de nieuwe ‘superband’ van Stephen O’Malley (Sunn O))), Khanate, KTL,…), Atsuo (Boris), Michio Kurihara (Ghost, Boris) en Bill Herzog (Jesse Sykes & The Sweet Hereafter). Met zo’n kanonnen creëer je bepaalde verwachtingen, ook al zullen die niet voor iedereen gelijk zijn. Wie versmachtende doom met de voet op het gaspedaal voorspelde, die is eraan voor de moeite, want dat is niet het soort ‘heavy’ van Ensemble Pearl, waarbij alles in het teken van de spaarzaamheid staat. De band beweert de inspiratie vooral gehaald te hebben bij Link Wray, de Earth van ‘Hex’ en de oude Tangerine Dream. Hoewel de link met Wray enkel in stand gehouden wordt door redelijk wat twang in het spel van de aanvoerder, zijn de twee andere vergelijkingen gepaster. Vanaf opener ‘Ghost Parade’ wordt gesteund op O’Malleys spaarzaam uitgedeeld aanslagen, die rustig mogen uitdoven. ‘Painting On A Corpse’ volgt een vergelijkbare route, maar is donkerder en claustrofobisch. Het dromerige ‘Wray’, waarvoor gastviolisten Timb Harris en Eyvind Kang aandraven, neigt meer naar de avant-garde, net als het kosmisch getinte ‘Giant’, waarin het niet duidelijk is wat je precies hoort: snerpende doedelzak, analoge synths, EBow? Het klinkt alleszins meer als modulaire synth-experimenten dan als logge drone droom. Met ‘Island Epipahny’ en ‘Sexy Angle’ heeft het kwartet ook twee kolossen in de aanbieding voor hen zij die graag het hoofd meeschudden op lome grooves. Terwijl je bij de twintig minuten durende afsluiter toch iets op je honger blijft zitten, bevat ‘Island Epiphany’ een tweede helft die door Kurihara’s gitaarspel naar een gierende climax gestuwd wordt. Het album is zeker de moeite, maar dan vooral voor degenen die weten én aanvaarden dat Sunn O))) & co. niet enkel synoniem staan voor auditieve modderstromen.

tekst:
Guy Peters
beeld:
EnsemblePearl_St
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!