Echt goede shoegaze gaat niet over de gruizigheid van het geluid, maar over de liedjes die daarachter verstopt zitten. Maar goed, als allebei goed zijn is het helemaal fijn natuurlijk. Dead Gaze heeft beide zaken op orde. Gouden melodieën in een intens, noisy geluid waarin alles in het rood gaat. Denk ergens tussen My Bloody Valentine, Ty Segall en The Flaming Lips. Productioneel is de band (voorheen een eenmansproject, sinds kort uitgegroeid tot volwaardige band) bovendien net iets ambitieuzer dan de gemiddelde shoegazeband, want ook analoge synthesizers, samples en field recordings duiken op in de liedjes. En ook voor een relatief clean liedje voelt de band zich niet te goed, zoals het onweerstaanbare poppy Glory Days For Sure dat warme nostalgische gevoelens oproept naar 1979 van The Smashing Pumpkins en naar The Cure. En op deze plaat is het all killer, no filler-principe ook toegepast, want Dead Gaze is een compilatie van de beste liedjes uit het oeuvre van de band, dat vooral uit onvindbare 7inches en cassettes bestond. Deden alle gararerockbandjes en soundscape-artiesten met hun waanzinnige productie dat maar eens, om de zoveel tijd een handzaam cdtje of lp uitbrengen met een samenvatting van de afgelopen jaren. Kortom, heerlijke plaat, in alle opzichten. We krijgen weer zin in dit jaar.
