S/t

De groepsnaam Arch Woodmann doet vermoeden dat we hier met een solitair handelende singersongwriter te maken hebben. Niets is echter minder waar. Antoine Pasqualini (drums, percussie, gitaar, bas, zang, Fender Rhodes, synthesizer), Lucie Marsaud (synthesizer, zang), Benoît Guivarch (akoestische en elektrische gitaar) en Thomas Rozec (bas) vormen de kern. De Fransen worden voor hun derde album nog bijgestaan door Mathieu Hauquier (trompet, bugel), Romain Drogoul (synthesizer, klarinet) en ene Duk (trompet, kornet), die hier en daar voornamelijk een toets blazers mogen toevoegen. Er is echter maar weinig aan het geluid van deze band die aan Frankrijk doet denken. De muziek die het kwartet brengt lonkt naar indie uit de Verenigde Staten en Groot-Brittanië, al slaagt Arch Woodmann er in om zich te onderscheiden van welke grote voorbeelden dan ook. Eigenlijk is het net zo Franse Phoenix een beter opgaande referentie. We horen wel hier en daar de bewondering doorschemeren voor Pulp en de latere David Bowie (‘Let’s Dance’-periode), maar die invloed is nergens prominent aanwezig. Op de eerste helft van de plaat merken we dat Arch Woodmann een aardig nummer in elkaar kan steken, waarbij de blazers voor een meerwaarde zorgen. Toch gaat de plaat na een paar nummers vervelen, worden de nummers naar ons buikgevoel een beetje afgeraffeld en horen we telkens een beetje hetzelfde trucje. Onze aandacht vervliedt, we twijfelen of we er wel iets aan vinden, en zijn daar nog steeds niet echt aan uit.

tekst:
Patrick Bruneel
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!