S/t

Het heeft even geduurd, maar eindelijk is het debuutalbum van Factory Floor er dan. En als de band iets heeft gedaan in de jaren sinds ze voor het eerst lieten doorschemeren dat ze New Orders drummer Stephen Morris hadden gestrikt voor de productie, is het dingen weglaten. De meest bepalende eigenschap van ‘Factory Floor’ is hoe kaal het allemaal is. Een drummachine, een koebel, percussie, een tekst van een handvol woorden, een riff uit de sequencer (en zelfs dat niet op het ultieme openingsbod, ‘Turn It Up’). Wat overblijft zijn ritme, groove en een heel eigen referentiekader. De eerste keer dat ik de plaat hoorde, had ik net de nieuwe Fuck Buttons gedraaid (zie elders op deze pagina’s), en na die geluidswal leek Factory Floor spichtig, incompleet. Maar onder de juiste omstandigheden vallen de uitgebeende grooves precies op hun plaats, en kunnen de constante accenten op iedere tel een dansvloer hypnotiseren, zoals op ‘Fall Back’ en het jeukende ‘How You Say’. Ondanks Morris’ bemoeienissen (als die er ook echt zijn, de informatie op de promo is nogal minimaal – hoe passend) en de samenwerking vorig jaar van zangeres Nik Void met Carter Tutti, heeft Factory Floors muziek meer van doen met de punk-funk uit New York, zoals ESG en Liquid Liquid. Geen wonder dan ook dat de band onderdak vond op DFA van James Murphy (LCD Soundsystem), terwijl eerdere platen op Blast First verschenen. Daar op, maar vooral live, speelde de gitaar nog een belangrijk rol, maar ook dat is zo goed als voorbij, gereduceerd tot amper een minuut op het intermezzo ‘Two’. Tegen het einde is de rek er een beetje uit – het laatste nummer moet zich uiteindelijk naar de eindstreep slepen – maar dan heeft de band haar punt al lang en breed gemaakt.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
FactoryFloor_FactoryFloor
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!