S/t

Informatie over Golden Oriole is bijzonder schaars, maar als je weet dat ze zitten op Drid Machine Records, label van Kjetil D Brandsdal (zie Noxagt, Ultralyd) waar ondermeer materiaal van Staer en Brutal Blues aan de man gebracht wordt, dan is dat een indicatie. Het is een wereld van non-conformistische bands die eigenlijk geen moer geven om verwachtingen, laat staan toegevingen doen. Het is een vrijplaats waar je ook wel terecht zou kunnen met een band als Dead Neanderthals. Wat in ‘The Approaching Of The Disco Void’ begint als een spel van feedback en minimalisme slaat echter al snel om in een combinatie met krachtig loeiende bas en exotisch klinkende percussie, waardoor het een soort van uitgebeende, mechanische funk wordt, die verrassend genoeg een beetje de vibe van DNA en een handvol andere no wave-bands heeft. Ook ‘ The Trilithon’ blijft die focus op bas/drums houden, met gitaar (?) ‘verbannen’ naar een inkleurende rol. Denk Lightning Bolt of Hella, maar met een minder corpulente sound en nadruk op skeletstructuren. Best van al is misschien wel afsluiter ‘The Pyrite Wink’, waar de sound helemaal tot z’n recht komt middels een opzwepende fanfarebeat en voortdurend meehuilende feedback. Vijfentwintig minuten op de wip tussen hoekige punkjazz, minimalisme, noise en opzwepende ritmes is niet veel, maar het is dan ook muziek van eenvoudige ideeën en vrij strakke uitvoering. Met een koptelefoon op je hoofd lijkt het soms wat onderontwikkeld, maar live gaat dit knallen.

tekst:
Guy Peters
beeld:
Golden_Oriole_St
geplaatst:
do 27 jul 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!