S/t

Het label pfMentum is gerenommeerd voor zijn interessante jazzgerelateerde releases. Het hoeft niet steevats perfect binnen het jazzkader te passen, en die visie is alleen maar toe te juichen. Daardoor krijgt een band als Party Pack ICE ook een kans. Het is het project van bassist Adam Hopkins uit Brooklyn, dat in 2010 werd opgericht om het voorprogramma te doen van de legendarische noiserockers The Oxes, die gelieerd zijn aan het geniale Arab On Radar. Toen was de band nog een trio, met gitarist Dustin Carlson en drummer Nathan Ellman-Bell (Signal Problems, Quartet Offensive). Van instrumentaal grungerocktrio evolueerde de band, mede door de uitbreiding met de twee tenorsaxofonisten Patrick Breiner (Battle Trance en Eric Trudel (Signal Problems, Quartet Offensive), naar een kwintet dat zijn roots niet verloochend maar die vermengd met iets wat met enige goede wil jazz kan worden genoemd. Op hun debuut prijken zeven composities, samen net geen 25 minuten, die een mooi overzicht bieden van de eigenzinnige visie van de band. Iets minder wild dan vroege Zu en met een Amerikaanse twist, is Party Pack ICE net even anders dan het gros op pfMentum. Net als Hopkins draait Ethan Sherman al een eind mee in de scene van Brooklyn, maar debuteert nu voor het eerst als groepsleider, net als Hopkins, met het album ‘Building Blocks’. Drummer Christian Euman en contrabassist Chris Rolontz vervolledigen het trio, waarin Sherman zelf gitaar speelt. Sherman speelde eerder onder meer met Mike Marshall en Nels Cline, wat verklaart waarom een nummer als ‘Keltner’ benadert wordt als ware het een rocknummer en niet een proeve van jazz. Het merendeel van de negen nummers, waaronder slechts één niet zelf gecomponeerd stuk (de traditional ‘Pretty Polly’), zijn echter aan de rustige, ongetogen kant. Het trio etaleert uitgebreid zijn kunnen, met veel ruimte om elk hun vaardigheden aan te tonen, gelukkig zonder de essentie te vergeten: de songs op zich. Uitgangspunt was dan ook vooral om een verhaal te vertellen, en niet zomaar de virtuoos uithangen. Dat is al bij al goed gelukt, ook door de grote variatie tussen de nummers onderling. De plaat duurt net veertig minuten, net niet te lang om in herhaling te vallen.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
PartyPackICE_
geplaatst:
di 9 jan 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!