Nog geen jaar na zijn ep ‘€˜Things I Forgot’™, staat Son Little er terug met een titelloze langspeler. Dat het hard gaat voor de eclectische Amerikaan mag duidelijk zijn. Dit jaar toerde hij door de VS met Kelis en Mumford And Sons, in Europa was hij op pad met Selah Sue. Op deze plaat gaat Son Little verder op de ingeslagen weg. Als Amerikaanse tegenhanger van Paolo Nutini brengt hij ontelbare genres en invloeden samen; wat alles bindt, is de typische stem van Aaron Livingston en het plezier van het muziek maken. Beginnen doet hij met ‘€˜I’€™m Gone’™, een simpel nummer dat gebouwd is op een eigentijds soulkoortje, met een lage stem die bromt, en een elektronische baslijn. Daarna gaat het alle kanten op, van het zachte en zoete ‘˜Lay Down’€™ tot scheve achterkamerbluesrock (‘˜Carbon’™), van een licht melig -“ maar wat geeft dat -€“ ‘˜O Mother’€™ tot sexy funk in ‘˜Doctor’™s In’™. Nummers als ‘€˜Your Love Will Blow Me Away’€™ en ‘˜The River’™, die gerecycleerd werden van de ep, misstaan helemaal niet in dit nieuwe gezelschap. Bijna stuk voor stuk zijn het ijzersterke drieminuters. In vergelijking met ‘€˜Things I Forgot’€™ ligt de aanstekelijkheid er minder dik op, die finesse zorgt er ongetwijfeld voor dat dit debuut niet snel gaat vervelen. Son Little maakt alweer indruk.