S/t

Met slechts twee gitaren en een drumkit probeert het Franse drietal L’effondras de luisteraar te boeien met hun variant van instrumentale postrock. Dat lukt hen zowaar nog ook op hun gelijknamige album L’effondras. De naam verwijst naar het teken, dat symbool staat voor de zon. Op de albumhoes zien we een leeuw trachten de zon te verorberen, maar onduidelijk is of dit lukt. Een korte zoektocht op internet leert ons dat dit een metafoor kan zijn voor het onbewuste dat overweldigd wordt door gewelddadige en gefrustreerde verlangens. Dat belooft veel goeds voor de muziek. Het blijkt echter dat de Fransen zich goed kunnen inhouden en zich niet door hun eigen onbewuste drive laten overrompelen. De lange nummers (minimaal negen minuten) zitten goed in elkaar en de heren nemen de tijd om de nummers goed op te bouwen. De typische postrockcrescendo’€™s zijn wel daar, maar toch klinkt deze muziek wat speelser dan die van veel van hun stijlgenoten. Daarnaast kijken ze ook in andere richtingen. L’Âne Rouge heeft een lekkere stoner-insteek (wat knap is met het gebrek aan basgitaar) en in Caput Corvi (Part I) zijn krautinvloeden herkenbaar in de zich herhalende structuren. Dit album kwam afgelopen december al uit eigenlijk en inmiddels hebben de Fransen alweer een ep uit met twee nieuwe nummers: ‘Ferrum Movendo’ en ‘Helleboros’. Enthousiasme kan hen niet ontzegd worden. Laat hun onbewuste nog maar even gefrustreerd blijven als dat betekent dat ze muziek blijven maken. Prima plaat.

tekst:
Niels Tubbing
beeld:
LEffrondas_St
geplaatst:
di 9 jun 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!