Een van de fijne dingen aan de Fuck Buttons is dat hun nummers je bedekken onder een dikke, overweldigende laag synthesizerdrones en vervolgens door gaan. Rechtuit of langs allerlei idiote kronkelpaden, maar altijd met de drive van een onstopbaar ritme. Wat Benjamin John Powers een van de twee Buttons hier op zijn debuut als Blanck Mass doet, is eigenlijk hetzelfde minus de drive. En het ritme. En de idiote kronkelpaden. Wat gebleven is, zijn de overweldigende synthesizers en drones, plus het nodige gevoel voor drama. ‘Blanck Mass’ staat vol wijd-uitwaaierende en zwaar aangezette klanktapijten. Anders gezegd: een Vangelis-deken met wat ruis en een hoop twinkly bits. Soms is het behoorlijk kosmisch zoals op ‘What You Know’, waar een sequencer het Emeralds-gevoel komt versterken , op andere momenten brengt de toevoeging van ruis en vervorming het laatste album van Jefre Cantu-Ledesma in herinnering. De plaat is als een groot vuurwerk: prachtig allemaal, maar meer dan dat is het eigenlijk niet. ‘Blanck Mass’ is geïnspireerd door cerebrale hypoxie, zuurstoftekort in de hersenen (en waarom ook niet, sinds Aphex Twin een single rond “the wonderful sound of wheezing” maakte, vinden we alles best). Op de vraag of dat verwijst naar directe ervaringen van Powers, of tong ferm in de wang naar de potentieel verstikkende geluidsdeken die hij tevoorschijn tovert, moeten we u het antwoord helaas schuldig blijven.
