‘Sri Maha Mariamman’ is een exploratie van de elektrische gitaar en haar versterker, niet zozeer in tonale virtuositeit maar juist in het proberen structureel te disciplineren van klanken die in eerste instantie alles behalve voortkomen uit het aanslaan van achter de fret ingedrukte snaren – wel eens verfrissend zo’n compromisloze, avontuurlijke gitaarplaat temidden van al dat rockgitaargeweld.

Experimentele gitarist Arvind Ganga leidt de luisteraar in een tocht langs onder meer de klank van de snaren tussen de brug en de stemknoppen, vervormde open EADGBE-akkoorden, stoffige potmeters en galmende gitaarversterkers, geschuur langs gitaarelementen en flasholettonen. Uiteindelijk komen we via een bluesy fase aan bij het slotstuk waarin zo’n beetje alle hiervoor genoemde meta-gitaartechnieken samenkomen en er warempel ook voorzichtig aangezette korte langs de hals gespeelde riffs de revue passeren. Geleidelijk aan komt ook het besef dat de onzichtbaarheid van deze studio-opname wel een gemis voor het oog is: in een live setting zou deze rituele gitaardeconstructie beter tot zijn recht komen.

Dit artikel verscheen eerder in GC #134.