Academische waarschuwing: dit album is niet zomaar een muziekervaring. Evengoed gaat het om een ecologisch statement, en de term dark ecology kan ons wel bekoren. De eerste zes minuten van deze cd worden ingenomen door een interview met een docerende professor Carlos Duarte, die ons het kwetsbare arctische ecosysteem van de Barentszee uitlegt. Origineel, maar deze wetenschappelijke info is misschien beter op zijn plaats in een boekje, al houden we wel van de touch dat er opzettelijk geen enkele moeite gedaan werd om de natuurlijke omgevingsgeluiden weg te filteren. Uiteindelijk gaat Jana Winderen, die trouwens ook biologisch geschoold is, tweemaal aan de slag met plaatselijke veldopnames. Wanneer we stellen dat je kan horen hoe het plankton zich ontwikkelt, weet je dat klaar moet zijn voor een geconcentreerde luisterbeurt. Extreme volumeschommelingen hoef je dus niet te verwachten. Er is krakend ijs, de poolwind in een microfoon; en uiteraard herkennen we heel wat watereffecten. De subtiele aanpak van Winderen ligt dan ook in de stijl van gereputeerde labelgenoten als Chris Watson of Carl Michael Von Hausswolff. De onverwachte momenten in de stille en zacht dreunende composities worden aan onderwateropnames van de plaatselijke fauna overgelaten: kabeljauwscholen, zeeleeuwen en orka’s. Hoewel het buiten de ideale temperatuur is, is het geen sinecure om deze twee traag evoluerende soundscapes van meer dan vijfendertig minuten, in één ruk uit te zitten. Maar misschien zijn we technisch benadeeld: ‘Spring Bloom In The Marginal Ice Zone’ is met steun van de Noorse overheid ontwikkeld voor een installatie met zeven geluidskanalen. En mocht alles kapot gaan, hebben we tenminste een klanktestament van dit ecosysteem in handen.
