Een sessie met oude glories. Een sessie van oude helden ook. We zagen zowel Jon Spencer, met zijn Blues Explosion of met Pussy Galore, en Reverend Horton Heat zeer memorabele concerten geven. En we zagen beiden ook afgaan als de spreekwoordelijke gieter. In onze oren althans. Spencer was als een karikatuur van zichzelf toen hij enkele maanden geleden aantrad in Kortrijk, zonder zijn Blues Explosion maar om zijn eerste soloplaat te promoten. Zo aimabel als hij na het concert was, nog steeds zelf de verkochte platen signerend en contact houdend met zijn fans, zo miserabel vonden we het concert. Tot op het moment dat Humo hem ontdekte omdat hij eens op Werchter mocht spelen (en toen al ettelijke keren in de contreien had gespeeld, maar daar waren ze uiteraard alweer niet van op de hoogte), waren we grote fan van zijn werk, ondanks de vele uitroepen der Blues Explosion. ‘Spencer Sings The Hits!’ lieten we mooi aan de merchstand liggen. Nu krijgen we het album alsnog te horen en eerlijk gezegd valt het veel beter mee dan gevreesd. Neen, Spencer vindt zichzelf niet opnieuw uit. Ja, het is zonder zijn vaste Blues Explosion-kompanen en zonder de vele uitroepen die band eigen. Daar zijn we blij om. Twaalf nummers staan er op, die bijna zo rauw klinken als het latere werk van Pussy Galore. De meeste nummers zijn zelfs goed te noemen, op ‘Love Handle’ en ‘Time 2 Be Bad’ na. In tegenstelling tot het werk van Jon Spencer hebben we de meer recente platen van Reverend Horton Heat aan ons voorbij laten gaan. Het klonk ons allemaal een beetje te gelikt in de oren, hoe Jim Heath, zanger/gitarist, Jimbo Wallace en de rest van de band ook hun best deden. Al had de groep wel heel wat succes, vooral in thuishaven Texas en de Verenigde Staten tout court. Drummer RJ Contreras en pianist Matt Jordan zijn kakelverse leden en ze geven Reverend Horton Heat duidelijk een boost. De band speelt nog steeds, sinds 1986, een tweehonderdtal shows per jaar. Routine zat en dat is er jammer genoeg ook een beetje aan te horen. Het titelnummer rockt als in de vroege jaren, net als ‘Get It In My Pocket’ en het fantastische ‘Ride Before The Fall’. De cover van ‘Viva Las Vegas’ is ietwat overbodig en al zijn de rest van de nummers ietwat braaf en routineus, ‘Whole New Life’ is in zijn geheel best te pruimen.
