Speels experiment op mensenmaat

Voor Mechelaars met zin voor avontuur is het Lunarcollectief inmiddels onmisbaar. Hun samenwerking met kunstencentrum nona kwam geen moment te vroeg. Door de aftrap van die samenwerking in handen te leggen van Köhn en Lawrence Le Doux, hebben de heren van Lunar ons meteen van één ding verzekerd: we gaan een mooie tijd tegemoet.

Köhn en Lawrence Le Doux, ofte Jürgen De Blonde en Laurent Baudoux. Twee veteranen die sinds de late jaren 90 hun experimenteerdrift met rigoureuze ijver op de Belgische muziekscene loslaten. Verder lijken ze niet meteen veel gemeen te hebben. De eerste is een West-Vlaming die grossiert in monumentale composities met een stuurs kantje, de tweede een Luikenaar die zijn experiment liever kanaliseert in kabbelende, meer behapbare housestructuren. Toch is er één ding dat hen bindt, zo leerden we. Beiden brengen ze muziek met een opvallend speels en intuïtief karakter.

Steeds naadloos

“Het is eigenlijk een staand concert”, vertelt iemand van de organisatie wanneer we ons voor aanvang van Köhns set neervlijen op de stoeltjes. Toch maar even de kat uit de boom kijken, denken we dan. Niet dat we zo verknocht zijn aan een sedentaire levensstijl, maar voor muziek als die van Köhn zetten we ons al graag eens neer. Kwestie van ons volledig te laten overspoelen, zonder om de haverklap aan onze zere rug te moeten denken.

Zijn wij blij dat we zijn blijven zitten – net als de rest van de zaal trouwens. De set van Köhn dreunde meer dan eens de fundamenten van onder onze voeten weg. Field recordings met een imminente dreiging die zo uit The Blair Witch Project leek te komen, maakten al snel plaats voor gierende zonnestormen. Die op hun beurt weer uitmondden in momenten van haast pastorale verstilling. Het snerpte, kraakte, wrikte en scheurde dat het een lieve lust was.

En toch hoorden we een naadloos geheel, als een glijdende – en geleidende – massa. De menselijke allures die De Blonde zijn muziek aanmat, zaten daar vast voor iets tussen. Die zorgden voor een stoeierige ongedwongenheid. We zagen een man aan het werk die, zij het op timide wijze, zijn hart en ziel in zijn set stak. En zodoende ook die van ons beroerde.

Net onder het oppervlak

Niet geheel onverwacht voelde het tijdens de set van Lawrence Le Doux al een stuk veiliger om de benen te strekken. Dat hadden de aanwezigen ook meteen door. Het gros van hen had zich uit de comfortabele zitjes gehesen om van dichterbij te komen aanschouwen wat Le Doux voor ons in gedachten had.

Het blijft een amusant gezicht. Een beer van een vent die zulke tere en lieflijke muziek uit de knoppen tovert. Le Doux laat zijn muziek het liefst meevaren op glinsterende stroompjes, badend in het helderste water dat er is. Noem hem gerust de meester van de zoetwaterbeats. De gitariste die hem bijstond, gaf het geheel een nog dromeriger sfeertje. Haar accenten waren spaarzaam, maar telkens een meerwaarde.

Af en toe stuurde Le Doux ons met interessante tempowisselingen dieper en woeliger water in. Toch duurde het nooit lang vooraleer hij ons weer meenam tot net onder het oppervlak, waar we de warmte van de zon nog op onze rug konden voelen. Daarmee willen we de set van Le Doux geenszins oppervlakkig noemen. Integendeel, hij wees ons erop dat er zich vlak onder onze neus een hele microkosmos aan experiment schuilhoudt. Je moet gewoon even je nek uitsteken om dat te beseffen.

Het moet gezegd. Dat Lunar deze twee artiesten op eenzelfde affiche plaatst, getuigt van een verregaand inzicht in wat de hedendaagse elektronica ons te bieden heeft. Meer van dat graag!

Gezien: Köhn + Lawrence Le Doux, 3 november, kunstencentrum nona, Mechelen
Tekst: Quinten Lengeler – Foto’s: Stijn Van Bosstraeten

tekst:
Gonzo (circus) Crew
beeld:
Köhn - Foto: Stijn Van Bosstraeten
geplaatst:
ma 5 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!