Opgericht in 1978 bleef The Monochrome Set jarenlang dwarsliggen. De groep wilde zich niet toespitsen op hippe genres als postpunk, new wave of een andere stijl. De oorspronkelijke bende hield het vol tot 1985, waarna op onregelmatige tijdstippen reünies en platen volgden, die steeds de kenmerken van de oerband bleven behouden. Croonende Britpop met aanstekelijke melodieën, ietwat zeurderige zang en misschien wel een van de grote voorbeelden voor een band als The Smiths. Met het nog steeds uitstekend klinkende debuut ‘Strange Boutique’ zaten deze Britten rond leider Ganesh Seshadri (of kortweg Bid) helemaal in de lijn van ‘Crazy Rhythms’ van de net zo invloedrijke The Feelies. Als we een net zo koppige tijdsgenoot en band voor de geest kunnen halen bij het horen van deze en eerdere platen van The Monochrome Set, dan is het wel het ongrijpbare Felt. Beide bands waren van invloed op bands als Orange Juice of de poppier groepen op de legendarische ‘C-86’-compilatie die bij NME zat: Shop Assistants, The Pastels, The Soup Dragons en The Mighty Lemon Drops grossierden net zo goed in de zogenaamde ‘jangle pop’ of rammelpop. Charmant, indie en typisch Brits. En dat is net zo goed het geval op ‘Spaces Everywhere’. Een koortje hier en daar, de krop-in-de-keelstem van Bid, de mooie melodieën die soms zelfs ietwat rockerig klinken (opener ‘Iceman’) of croonend burlesk (‘Rain Check’). Gelukkig klinkt The Monochrome Set nergens ouderwets. Integendeel eigenlijk. Liedjes als ‘When I Get To Hollywood’ en ‘The Z-Train’ (met orgeltje) klinken ongekunsteld vrolijk, rammelen aan alle kanten en zijn toch zeer aangenaam om naar te luisteren.
