Avond in crescendo

De Sonic Soirées van Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond zitten er weer op voor dit seizoen. Voor de finale stuurde Gonzo (circus) expats Quinten Lengeler en Filip Tyskens eropuit om hun licht te werpen op Ansatz Der Maschine, Black Oak en Flying Horseman.

Ansatz Der Maschine

Een aaneenschakeling van nét niet-momenten. Voor een stuk lag dat aan de zangeres. Niet dat ze niet goed zong, integendeel. Het was te perfect en daardoor niet beklijvend genoeg. Ook de rest mistte wat scherpte. Her en der schetste de band de contouren van een lekker post-rocknummer, maar daar bleef het bij. De inkleuring en afwerking mochten grootser en morsiger. Wat langgerekter ook. Ansatz Der Maschine zette het soort sfeer neer dat tijd nodig heeft om te pruttelen zodat het naar meer smaakt. Nu was het, op een episch nummer na, vaak al voorbij voor de honger goed en wel was opgekomen. (ql)

Ansatz Der Maschine © Reinout Bos
Ansatz Der Maschine © Reinout Bos

Om de één of andere reden dachten wij vroeger aan ambient bij het horen van de bandnaam Ansatz Der Maschine. Zal wel iets met Duitse woorden en moeilijkdoenerij te maken hebben. Wat dit zestal rond creatieve spil Mathijs Bertel donderdagavond presenteerde leunde echter veel meer aan bij aangename luistermuziek die het midden hield tussen elektronische fluisterpop en openbloeiende postrock. Wij waren helemaal mee wanneer de topmuzikanten zich helemaal konden verliezen in de instrumentale stukken, die perfect tot hun recht kwamen door de uitgekiende geluidsmix. De bassynth mocht denderen, de drumfills kwamen er prachtig door en de subtiele gitaarlijnen van Gianni Marzo (zie ook Marble Sounds) waren om van te smullen. De meer popgeoriënteerde, gezongen nummers waren voor ons niet nodig, laat deze machine maar musiceren. (ft)

Black Oak

Black Oak was een speciaal geval. Op zich gebeurde er weinig speciaals tijdens hun set; gewoon alweer vier gevoelige jongens die nederige folkliedjes zongen over meisjes, de natuur en het leven in Friesland. Normaal gezien laten zulke bandjes ons dan ook Siberisch koud, en toch zat er potentieel in de door americana geïnspireerde nummers van deze band. We raden Black Oak aan om hun geluid nog wat uit te breiden, en om niet bang te zijn om af en toe stevig uit te halen. Er zijn immers al genoeg bands die braaf binnen de lijntjes kleuren, en de op hun set volgende zegetocht van het avontuurlijke Flying Horseman toonde aan dat zulke groepjes zelden winnen. (ft)

Black Oak © Reinout Bos
Black Oak © Reinout Bos

In se niets op aan te merken. Porseleinen folk-pop vakkundig in elkaar gestoken met luisterrijke, harmonieuze zang en melodieën. Bij momenten kregen we zelfs zin om de knapzak over onze schouder te zwieren en al fluitend de wijde wereld in te dartelen. De vraag is hoe lang we zouden wegblijven met enkel de muziek van Black Oak als metgezel. Hoe mooi die ook was, naar het einde toe hadden de jongens het steeds moeilijker om te blijven boeien. Ideaal voor een zorgeloze boswandeling, maar voor een groots avontuur raden we toch zwaarder geschut aan. (ql)

Flying Horseman

Zwaarder geschut zoals bijvoorbeeld het optreden van Flying Horseman. Van meet af aan claimde dit zestal het podium met een autoriteit die we tot dan toe nog niet gezien hadden. Excentrieke frontman Bert Dockx was de voortrekker, maar dit zinderende optreden was de verdienste van de hele band. Avontuurlijk, opwindend, onvoorspelbaar, bijwijlen zelfs apocalyptisch – Flying Horseman was de schikgodin die meermaals gevaarlijk dicht bij je levensdraad stond te dansen met een blinkende schaar. Een scheurende, gierende soundtrack voor een dolgedraaide autorit richting een gapende afgrond. Er zijn ergere manieren om te gaan. (ql)

Flying Horseman © Reinout Bos
Flying Horseman © Reinout Bos

Een vriend vroeg ons voor het optreden: “Welke muziek maakt Flying Horseman?” We probeerden een coherente omschrijving te verzinnen, ook al is dit Antwerpse zestal een band die je live moet ervaren om het te snappen. Vanaf de eerste seconde speelde de groep rond virtuoos Bert Dockx alle voorgangers genadeloos naar huis. Flying Horseman had weinig woorden nodig en denderde simpelweg door het materiaal van hun laatste steengoede plaat ‘Night Is Long’. Dit was een groep rasmuzikanten die kwam doen waar ze goed in was, namelijk warme nachtblues laten ontsporen tot grandioze uitbarstingen waarin Dockx zijn demonen langs de vingertoppen kon uitdrijven. Op een gegeven moment kwam een technicus het geluid stiller zetten. Hij had er niks van begrepen. Flying Horseman is één brok energie, en moet je bijgevolg loeihard en met de zintuigen op tweehonderd procent ondergaan. (ft)

Gezien: Ansatz Der Maschine + Black Oak + Flying Horseman, De Brakke Grond, Amsterdam

tekst:
Gonzo (circus) Crew
beeld:
Flying_Horsemen_._BG_20160602_Reinout_Bos_011-copy
geplaatst:
do 9 jun 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!