Sonic City, De Kreun Kortrijk, 4 april 2009

Kent u dat, de geur van oud bier, een tapinstallatie die traag maar zeker begint te pompen? Geknoei met gastenlijsten en een technieker die hopeloos op zoek is naar de juiste plug-in, fluobandjes in alle kleuren en smaken. Datum: 05 04 09, Plaats: Kortrijk, de Guldensporenstad, goed zevenhonderd jaar geleden werd de onafhankelijk van dit Vlaamse land op deze zilte kleigrond bevochten, bestreden. Vandaag wordt hier een andere veldslag beslecht: Sonic City heet de plaats waar de degens gekruist worden. Een organisatie van De Kreun en Hitch, smaakmakers par excellence in deze regio en Dälek die deze affiche samenstelde. De aftrap van Sonic City werd gegeven door Zucchini Drive … en vooral met veel verve en vakmanschap in het doel getrapt. De groep rond Marcus Fredriksson en Tom De Geeter heeft een nieuw album op stapel staan en gaf op Sonic City een korte set met enkel nieuwe nummers. Gedreven is het juiste woord om het concert te omschrijven. Na drie concerten op rij op Franse bodem was de groep goed op elkaar ingespeeld. Geen halve probeersels, geen opvallende haperingen, maar een hip-hopconcert zoals het hoort te zijn: kort, krachtig en bruisend van spelplezier. Zucchini bleef trouw aan hun invloeden: een flard Anticon, een stevige dosis Big Dada (een sublabel van Ninja Tune dat zich op het genre focust) en een eigen toets. Sterk ook hoe Fredrikkson en De Geeter elkaar perfect aanvullen en in evenwicht zijn. Vaak net iets minder overtuigend waren de beats, op hun beste moment kregen we een stevige smak elektrobass te verwerken. Op zijn zwakst struikelde men over elektro die geurde naar de New Wave die de vervaldatum wel erg ver voorbij is. Maar toch, Zucchine Drive kleurt de Lente. Mooi ingekopt.

Minder overtuigend was Uniform. Toegegeven, we hadden hoog ingezet op het concert van Uniform, de groep rond Alice Kemp en Wajid Yaseen bracht enkele jaren terug op het label van Planet Mu van Mike Paradinas ´Protocol´ een stevige plaat uit (met gastbijdrages van ondermeer Dälek, Alan Vega en Lydia Lunch). Het concert miste echter overtuiging en inspiratie. Kemp en Yaseen maken het zich ook niet gemakkelijk en zochten naar een brug tussen elektronische noise en live impro met klassieke instrumenten. Meesterlijk was wel de donkere, dreigende soundscape die het duo wist op te bouwen, maar de inkleuring met trombone en het gitaarspel had nauwelijks een functie in het geheel en miste doel. Watervrees, te schoorvoetend of gewoon te vroeg op de dag? Net iets vaak kregen we een light versie van Pan Sonic die beslist om op een stuurloze repetitie wel erg breed te gaan.

Yaseen kreeg met 2nd Gen nog een herkansing. Eén in stijl en met de nodige bijklank. We keken reikhalzend uit naar wat volgde. Een dubbeltje op zijn kant dat verkeerd viel. Als er prijzen worden uitgereikt voor wie de beste bindteksten uit de kast haalt op Sonic City dan zal Giovanni Marks ofte Subtitle moeiteloos het ereschavot halen. Maar de spoeling was dun. Amper halfweg zijn optreden was de man het spoor bijster en deed hij wat hij het best kan: een stand-up ten beste geven. Muzikaal leunde zijn concert net te vaak op hetzelfde trucje, vlammende rhymes op hoog toerental gebracht met de flair en charisma. Best aardig, maar het totaalpakket haperde en sleepte zich tot aan de eindmeet. Hoe sterk zijn dictie ook was, er onstond – door de talloze onderbrekingen – geen flow. Ook de beats, een deuntje afgespeeld op zijn laptop, misten kracht en inventiviteit. Subtitle valt of staat met het charisma en de snelle humor van Marks, te dunnetjes om te overtuigen. A One-trick Pony. Hell is ´Round The Corner.

Met 2nd Gen kreeg het publiek van Sonic City voor het eerst waar het op wachtte: een stroomstoot van jewelste. 2nd Gen grossiert in moddervette bassen, industriële beats en distortion. Net om die reden leek de groep perfect gecast voor deze editie van Sonic City. Wat het optreden van Wajid Yaseen en co vooral zo sterk maakte was de uiterste strakke opbouw en het meeslepende karakter van hun set. 2nd Gen slaagde er op het einde van het concert in om het hele publiek mee te krijgen in hun bezwerende mantra. De staat van levitatie werd bereikt. Dälek, de curator van het festival, krijgt met 2nd Gen een stevige concurrent. Hell is ´Round The Corner. De stad brandt en smeult.

Na optredens in OT301 (Amsterdam) en Worm (Rotterdam) zakte de Britse meesterdrummer Charles Hayward (oa This Heat, Camberwell Now) per trein af naar de Guldensporenstad. Op weg naar De Kreun spraken we met Hayward over vroeger tijden waar hij met de genoemde bands in Kortrijk op het podium (van destijds de Limelight) had gestaan. Halverwege het concert refereerde hij hier nogmaals aan, voor een enthousiast publiek. Volgens hem zit er magie in de stenen van het gebouw. Hayward had alle reden om tevreden te zijn; zijn met elektronica (met name soundscapes) ondersteunde drumset had veel vaart, passie en energie. Haywards stemgeluid is niet ijzersterk, maar wel geheel eigen. Zijn drumgeluid daarentegen is zowel ijzersterk als eigen. De combinatie maakt Hayward binnen het festival tot een buitenbeentje (als solist en door zijn specifieke geluid) maar tegelijkertijd tot een van die anciens die een relatief tijdloos geluid neerzetten. Flashback.

Het optreden van Candie Hank, één van de vele alter ego´s van Patric Catani, katapulteerde ons terug naar één van zijn legendarische deejaysets in Gent of naar de vroege jaren 1990 toen Bonzairecords en Ilsa Gold (tip) hun hoogdagen, hun moment de gloire, beleefden. Candie Hank bracht op Sonic City een verschroeiende set van gabbertechno, op hol slaande beats en holle one-liners. Energie, het blijkt steeds meer het kernwoord van Sonic City te worden. Wie zweert bij degelijke songs en puur vakmanschap was bij Catani aan het verkeerde adres. De man staat niet voor fijnzinnigheid maar deelde een resem vurige mokerslagen uit. Oog voor detail heeft de man ook niet en het is ook niet aan hem besteed. Toch vinden we de bruisende set een puik staaltje van authenticiteit en onversneden emoties. Rauwe punk in Cyberspace, de soundtrack bij onze overspannen maatschappij anno 3421. Candie Hank was top. Eerlijkheidshalve moeten we wel bekennen dat we slechts de tweede helft van het concert meepikten en onze muzikale honger ruim gestild werd.

Nadat Scorn afzegde, werd in Amenra een vervanger gevonden. Niet precies van hetzelfde slag, maar gelukkig wel even intens. Het Kortijkse vijftal gaf al vanaf de eerste tonen flink van katoen en bleef gedurende het concert min of meer op hetzelfde niveau hangen. Natuurlijk werd er flink geheadbangd. Natuurlijk ronkte de bas log en diep, en natuurlijk zorgden de twee gitaristen met hun Marshalls voor een muur van geluid waar drummer Bjorn Lebon lustig tussendoor tikte en waar zanger Colin Van Eeckhout zich aan kon optrekken. Dat deed hij verdienstelijk in de wat meer grunty stukken, maar minder verdienstelijk in de rustigere. Daarvoor reikt zijn stem niet ver genoeg. Amenra speelde een verdienstelijke set, op niveau, maar geen concert met eeuwigheidswaarde. West-Vlaamse degelijkheid.

Er schuilt, haast tegen beter weten in, een goede cijferaar en vakkundig boekhouder in ons. De wankele stand van onze rekening bewijst het tegendeel, maar het kostte ons geen moeite om na te rekenen dat dit ons zevende concert van Dälek was. Het is een getal dat niet te vieren valt, ook dat klopt. Wars van alle opmerkingen en kritische kanttekeningen was Dälek de terechte headliner van deze eerste dag Sonic City. De industriële speeltuin van Will Brooks (a.k.a. MC Dälek), Alap Momin (a.k.a. The Oktopus) en Hsi-Chang Linaka (a.k.a. Still) leverde een verschroeiend, regelrecht vermorzelend concert op. Veel nummers werden geplukt uit de albums ´From Filthy Tongue Of Gods and Griots´ en ´Absence´. Was de groep in topvorm? Jawel. Leverden ze een concert af dat na lang zal nasmeulen? Nipt. Daarvoor waren heel wat nummers te inwisselbaar en liep het concert ruim een half uur te lang uit. Op het einde van de rit kwam ook de geluidsbalans onder druk te staan en kregen we een ontregelde geluidsbrij over ons heen. Dälek was een pletwals, ééntje die net een rondje teveel rond zijn as draaide. (pds/gh)

tekst:
Peter Deschamps
geplaatst:
zo 5 apr 2009

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!